Half Oktober trekt een Instagram post van Eliud Kipchoge mijn aandacht. Hij kondigt aan dat hij in Parijs tegen gewone stervelingen zal lopen in een 5km achtervolging. Er zouden 800 vrouwen en 800 mannen uitgeloot worden. Op zichzelf al een interessant gegeven, maar des te meer omdat je je nog steeds kon inschrijven om uitgeloot te worden. Ik leer dat dit evenement opgezet is in het kader van de Olympische spelen in Paris 2024. Door kosteloos lid te worden van “Le Club” en punten te verzamelen door aan sport te doen, kun je meedoen aan verschillende uitdagingen met als doel uitgeloot te worden om te kunnen deelnemen aan de “Marathon Pour Tous”, een marathon voor het grote publiek op dezelfde dag en parcours als de ware Olympische marathoners tijdens Paris 2024. Toegegeven inschrijven was niet rechttoe rechtaan want enige trial en error was nodig vooraleer ik als niet Franse inwonende kon aanmelden. Maar uiteindelijk lukte het me ook om de code “JEVEUXLEDEFIER” op de juiste plaats in te geven. De benodige 400 punten had ik al verzameld louter door me in te schrijven. Nu was het een weekje wachten op de trekking. Tevergeefs keek ik op de dag van de aangekondigde trekking uit of er een mail van “Le Club” in de mailbox zou zitten. Enige afwijking op de aangekondigde regels bleek de organizatoren echter niet vreemd zoals ook later nog zal blijken. Groot was mijn verbazing en ongeloof dus ook als ik anderhalve dag later alsnog onderstaand bericht binnen kreeg.
Met nog een week tot het bewuste evenement was er van specifieke voorbereiding weinig sprake. Het bleef bij een kleine snelheidstraining om de benen weer wat wakker te schudden. De inschrijvingsmail volgde inderdaad, maar omdat ik pas een halve dag na ontvangst inschreef bleef slechts het eerste van zes startvakken over. Dit eerste sas zou gelimiteerd worden tot een snelheid van 6-8km/u. De daaropvolgende golven zouden aanvankelijk starten aan 10-12km/u, 12-15km en 15-18km/u. Als laatste zou Eliud Kipchoge, tweevoudig Olympisch marathon kampioen van start gaan in een poging om zoveel mogelijk lopers in te halen. De snelste zouden dus achteraan starten en om vals spelen te voorkomen zouden pacers er voor zorgen dat de trage golven niet sneller liepen dan voorzien. Er werd zelfs aangeraden om een snellere golf te nemen indien jouw geprefereerde startvak met daarin 500-700 deelnemers reeds volzet was. Was het gelinkt aan het hoog houden van eigen ego of werd deze raad goed opgevolgd in ieder geval bleef enkel het traagste vak nog over. Ik zou niet alles op het spel gezet hebben om een startbewijs te winnen voor de “Olympische marathon”, maar voor het eerste startvak zou ik zeker niet gekozen hebben. En aanvankelijk maakte een gevoel van ontgoocheling zich wel meester, met de vraag of het wel de moeite was om daarvoor naar Parijs af te zakken. Maar de aanvaarding volgde gelukkig snel en ik besefte wel dat het sowieso een voorrecht bleef om te mogen deelnemen. Ondertussen had ik ook mijn broer als supporter en reisgenoot opgetrommeld. Ondertussen werd er wel al gewag gemaakt van 2000 deelnemers.
Omdat het ganse concept over wanneer de verschillende startvakken zouden gelost worden, nogal vaag bleef, was er nog wel wat onzekerheid of ik het wel zou (kunnen) halen. Ik schatte in dat ik rond de 17 minuten zou nodig hebben en Eliud waarschijnlijk iets rond 14 minuten. Maar natuurlijk zouden de pacers ons een tijdlang ophouden, zodat de latere groepen en Eliud ook dichter konden komen. En wanneer zouden ze ons vrijlaten? Want ergens was er ook nog een inspanning nodig die hoger zou zijn dan 8km/u. Ondanks een haastig in elkaar geknutselde Excel sheet waren er teveel onbekende parameters in dit vraagstuk om enige zinnige voorspelling te kunnen maken. En dus bleef de spanning en een constante discussie met mijn begeleider van verschillende what-if scenarios. Eén ding was me wel zeker… ik wou er heel graag bij zijn in 2024.
De dag voor de wedstrijd hadden we afspraak aan de Arc de Triomph om het startnummer op te halen. Nadat we een blokje rond hadden aangeschoven kon ik na vertoon van identiteit en Covid pass het rode T-shirt voor het eerste startvak en bijhorend rugnummer bemachtigen. Ook kreeg je een bandje om zodat je niet alsnog je broer of iemand anders zou sturen de dag erna. Navraag leerde toen dat het de bedoeling was om iedereen op kilometer twee vrij spel te geven. Op dat moment zouden de pacers die tot dan een tempo van 8km/u zouden aanhouden een stap opzij zetten. Dus 5km werd eigenlijk 3km. Dan had ik “slechts” een kleine twee minuten voorsprong nodig om voor te blijven. Als ik vooraan kon blijven in het blok zou dat zeker geen probleem vormen. Ik was al meer gerust gesteld. Later op de avond werd ook nog een recentere versie van het reglement doorgestuurd waarin o.a. stond te lezen dat Yohan Durand, de Franse nummer één marathon loper als back-up zou fungeren van Eliud Kipchoge. Ook werden er nog eens 600 werknemers van Orange tussen de startvakken gepositioneerd.
Ondanks het extra uur slaap waren we op zondag slechts iets meer dan een uur op voorhand aanwezig bij de start waar de eerste deelnemers al post hadden gevat. Een DJ en speaker zorgen voor de sfeer. Rond 9 uur opschudding en gejoel als Eliud langs de startvakken aan zijn opwarming begint in het bijzijn van zijn back-up. Met zijn gekende glimlach laat hij zich de aandacht wel gevallen.
” De volgende 25 minuten zal hij onophoudelijk op en af lopen zodat de warm-up stilaan op een lange loop begint te lijken. “
Dan is het ook onze beurt om aan een gezamelijke opwarming te beginnen. Ondertussen staan we al vrij dicht bij elkaar in het startvak. Vanaf het podium worden we door een fitness coach tot jumping jack’s, squats tot zelfs pomp oefeningen aangezet. Het laatste was echter vrij onrealistisch als je zo dicht bij elkaar staat. Na zeven minuten huppelen werden we klaar bevonden voor de job. Onze vier pacers hadden ondertussen ook vooraan plaats gevat. Ondertussen leerden we ook dat er geen 2000 maar 3600 deelnemers waren. Het aftellen begon voor de start. Het zou nog 7m30 duren vooraleer de tweede groep vertrok.
In de volgende twee kilometer was het vooral zaak om niet op de hielen van diegene voor je te trappen en je rustig te laten meedrijven. Bij de minste versmalling van de weg werd iedereen op elkaar gedrukt om dan terug plaats in te nemen. Met het naderen van de Pont Alexandre III zat ik op de derde rij. Ondertussen probeerden de pacers het tempo laag genoeg te houden, maar mijn uurwerk gaf aan dat we eerder 10km/u dan 8km/u liepen. Met het naderen van de brug werd de druk van achter groter en bij het opdraaien ervan ruimden de pacers plaats. Er werd relatief rustig begonnen en ik kon gemakkelijk naar voor opschuiven, terwijl de het Parc des Invalides binnenliepen. Bij het verlaten van het Parc liep ik in de eerste 15 man. Ik zag bovendien dat nu pas de tweede groep aangekomen was, klaar om gelost te worden. Er restten nog slechts 2km. Ik begon te beseffen dat dit een echte walk in the park ging worden. Ik schoof nog wat op naar voor en draaide als vierde terug de Champs Elysees op.
Ondertussen stond Eliud klaar om ook aan zijn 5k te starten. De laatste startvakken waren amper gestart, terwijl het rode vak al op de aankomst afstevende. Bergop naar de boog versnelde ik nog een beetje om als tweede over de aankomst te komen.
” Ik was als één van de eerste Belgen gekwalificeerd voor een Olympisch evenement in Paris 2024 “
Even verder kregen we ons T-shirt als bewijs van de kwalificatie. Een kleine 10 minuten later kwam Eliud als een raket voorbij op weg naar de aankomst. Hij slaagde erin om 2600 deelnemers in te halen. 1000 deelnemers bemachtigden een startbewijs voor de “Marathon Pour Tous”. Het was al vlug duidelijk dat je in de laatste vakken geen kans maakte om je te kwalificeren omdat Eliud veel te vlug achter hen startte. Gelukkig ziet ook de organizatie in dat het onmogelijk was voor de laatste groepen om Eliud voor te blijven en geven ze alsnog aan de 200 eerste finishers uit deze groepen een startbewijs.
Nadien neemt de aimabele Eliud – zijn status als halfgod verder bevestigend – ruim de tijd om het publiek te groeten en te poseren. Sportief gezien was dit zeker geen uitschieter, maar wat beleving betreft is het moeilijk te overtreffen en was het de korte trip naar de lichtstad zeker waard. Het was marketing voor de Olympische Spelen en Paris op het hoogste niveau.
