Wedstrijdverslagen

Chicago marathon | 08 Okt 2023 | 02:30:14

oktober 10, 2023oktober 11, 2023Damysis

3e Abbott Wanda Age Group World championships – bronze medaille

Na de overwinning op het vorige wereldkampioenschap in London vorig najaar en nadat de euforie een beetje was gaan liggen, had ik nood om mentaal te herbronnen. Na een periode van vijf jaar had ik mijn doel eindelijk bereikt en de logische vraag was: wat is nog groter, moeilijker en ook motiverend genoeg dan wereldkampioen worden? Zelfs na een drie maanden lange loop-sabbatical met zeer beperkt loopvolume bleef het grote doel vaag. Focussen op de verdediging en verlenging van de titel leek het meest logische, maar aanvankelijk kon ik me er niet echt meer voor opladen in die mate dat ik me zelfs niet inschreef voor het volgende wereldkampioenschap ondanks de uitnodiging. Dit was mede ingegeven doordat mijn trouwe reismaat Werner te kampen had met aanslepende gezondheidsproblemen zodat ook hij moest passen. Tenslotte stond ik op het punt me voor de marathon van Berlijn in te schrijven, toen er alsnog een tweede kans in de bus viel om me voor Chicago – de plaats van het volgende wereldkampioenschap – in te schrijven. Tenslotte werd de zaak beklonken toen mijn broer, mijn trouwste supporter akkoord was om mee te gaan ter ondersteuning. Ik zou de handschoen opnemen om mijn titel te verdedigen, een zo mogelijk nog grotere uitdaging dan om hem te veroveren. Ik maakte dit hét doel van dit loopseizoen. Tevens hoopte ik, mits een goede prestatie in de buurt te komen van het Belgisch record hetwelk Stefaan Van den Broek in het voorjaar in Enschede op 2u24m41s had gebracht.

Ik merkte echter al vlug dat er veel verloren gegaan was in de rustperiode en ik besefte dat het heel wat moeite en tijd zou kosten om terug op niveau te geraken, als het al mogelijk zou zijn om er terug te geraken. De voorjaarsresultaten waren in elk geval minder dan het vorige jaar, maar ik bleef er rustig bij en werkte gestaag verder, erop vertrouwend dat conditie met consistentie terugkomt. Door de DCLA halve fond trainingen met de masters van Michel Jordens werkte ik aan de snelheid op de kortere afstanden, een welgekomen afwisseling met de vooral uithoudingsgerichte marathontrainingen. Hoewel dit niet direct bijdroeg aan mijn marathoncapaciteiten, voelde ik me wel een completer atleet en vooral de groepstrainingen, ook met de Brokkenlopers brachten me het plezier voor het lopen terug. In de laatste maanden stonden ze me ook actief bij voor de hardere tempotrainingen wat ik zeer kon appreciëren. Dat maakte dat ik begin September toch weer een beter gevoel in de benen kreeg en de hoop op een goed resultaat terug toenam. Zo zakte ik zonder noemenswaardige problemen in de trainingscyclus vrijdag voor de marathon naar Chicago af.

De expo in het Mc Cormick Trade center was drukbezocht met 47000 deelnemers die hun BIB moesten komen afhalen. Ondanks het feit dat ik op drie standen nummers moest gaan ophalen (voor Chicago 5k op zaterdag, het marathon nummer voor vooraan en het nummer voor het WK achteraan voor zondag) verliep het ophalen verbazend vlot dankzij de uitstekende organizatie. Het is altijd leuk om eens door de standen te struinen om te kijken of er nieuwe evoluties of producten aangeprezen worden. Dat gaat van nieuwe massage guns, een prijzige soort broek die je benen masseert via compressie, armbanden met kralen voor elke marathon major tot ketonen. Het aanschuiven voor alle soorten swag liet ik aan mij voorbijgaan. Net als de vorige twee jaren kregen we wel een heuptas als herinnering aan onze deelname aan het Age group wereldkampioenschap. De receptie die de vorige jaren op vrijdagavond in een glamoureus kader werd georganizeerd, was vervangen door een verwarmde tent met ontbijt op de marathondag zelf. Waarschijnlijk heeft het toenemende aantal van deelnemers aan het WK hier iets mee te maken (2500 deelnemers in 18 categorieën, van M40 tot M80+). Dit maakt dat de exclusieve beleving en de verwezenlijking om überhaupt te worden uitgenodigd vervangen is door een businessmodel waar er door Abbott een mooi centje kan verdiend worden door het niet gering inschrijvingsgeld van om en bij de 400€ (weliswaar inschrijving van de marathon inclusief). Ik vermoed dat weinig medaillekandidaten hun kansen hebben gehypothekeerd door daar net voor de wedstrijd een ontbijt te gaan eten. Ik had in elk geval op voorhand al het ontbijt gegeten dat ik gewoon ben. Voor ik echter in de tent raakte had ik net als velen al 45 minuten in de rij gestaan om nog maar binnen te geraken op het terrein. Goed bedoeld hadden ze een speciale ingang voorzien voor de deelnemers aan het wereldkampioenschap. In twee rijen moest iedereen zijn blauwe armband en zijn nummer laten zien waar een blauwe sticker moest op staan. Een deel bleek geen blauwe sticker te hebben omdat die niet op het nummer, maar op de envelop van het nummer was geplakt door de organizatie. De vertraging dat dit teweeg bracht ging zo ver dat we zelfs niet op tijd aan de start dreigden te geraken. Dus werd er beslist dat iedereen zijn armband moest omhoogsteken, waarna iedereen doodleuk werd binnengelaten. De eerste maar zeker niet laatste organizatorische miskleun. Dan maar in draf naar de tent waar ik mezelf vlug omkleedde alvorens met mijn doorzichtige zak naar de “gear check” te gaan. Doordat iedereen daar zo laat aankwam was het daar ook één en al chaos. Er waren een achttal rijen, echter niet afgescheiden. Het kwam erop naar dat iedereen zijn zak daar op een grote hoop mocht gooien. Ik dacht toen al, dat gaat hier wat worden voor die vrijwilligers om in die 2000 zakken mijn gerief terug te vinden, maar gelukkig hebben ze nog wat tijd om dit te organizeren. Maar lang tijd om hierover na te denken was er niet want het startvak ging al binnen minder dan een half uur sluiten en we moesten nog een kwartier stappen ernaar toe. Onder begeleiding geraakten we ter plekke. Opwarming werd gereduceerd tot drie rondjes in het startvak zelf, want dan was het meer dan tijd om aan te sluiten. Slotsom al dat prioritair gedoe had veel meer tijd en moeite gekost dan de vorige keer in 2019 toen ik op minder dan een kwartier van het hotel in het startvak stond. Desalniettemin was het moreel onaangetast en nadat de “star-spangled banner” a capella gezongen was, konden de rolstoelatleten en profs van start gaan.

Een dertigtal seconden later werd ook ons startvak op gang geschoten. Het duurde echter nog een minuut voor ik de start streep kon passeren. Ik had mezelf voorgenomen om voorzichtig te starten, maar toen ik na de eerste kilometer bijna 4minuten per kilometer liep, besefte ik dat het toch sneller zou moeten. Er liepen echter nog steeds veel tragere lopers voor me waar ik mij op links voorbij moest wringen. Vanaf kilometer 3 kwam ik stilaan op dreef. De handschoentjes konden letterlijk uitgedaan worden want er was werk aan de winkel. Ik hoorde aan de lichte paniek in de stem van mijn broer na 6 kilometer dat ik al in een schier onmogelijke positie liep (achteraf vertelde hij dat ik al in de 7de groep liep met minstens 5 concurrenten voor mij en hij het al niet meer zag zitten). Ik had mijn start dus compleet gemist en mijn concurrenten waren niet alleen anderhalve minuut eerder gestart omdat ze van voor in het vak stonden, maar waren nog een extra minuut uitgelopen door mijn trage aanvang. Gelukkig kwam ik van dan af onder stoom, ik liep nu constant mensen voorbij. Van in een groepje zitten was echter geen sprake, ik stond er alleen voor en de eerste 12km waren tegenwind. Enerzijds was ik tevreden dat ik kon blijven naar voor opschuiven, maar anderzijds was het toch werken om het tempo te kunnen ophouden. Na 19km stond mijn versie van Kipchoge’s “bottle” Claus klaar om mij twee Maurten gels aan te geven. Er was nog één concurrent die slechts 10 seconden voor mij liep, virtueel liep ik dus al in eerste positie. Op een twaalftal kilometer leek de situatie weer rechtgezet. Voor het eerst zag ik een groepje waar ik zou in kunnen meelopen, maar dat liep dus nog net voor mij. Ondertussen had ik het halfwegpunt bereikt in 1u12m, wat een mooie tijd was wetende dat de start niet denderend was. Het duurde nog 5km voor ik bij het groepje kon aansluiten en net dan spatte het groepje uit elkaar. Kortom het zou een solotocht worden. Erger dan dat was echter dat ik een eerste keer een krampscheut had gevoeld. Met nog 16km te gaan besefte ik al dat dit geen goede afloop zou kennen. Dit had ik al meerdere keren meegemaakt, maar niet meer sinds 2019. Terwijl ik ook de laatste concurrent had bijgebeend en achtergelaten, begonnen de benen steeds zwaarder te worden en de kilometertijden gingen evenredig omhoog. Mijn bovenbenen (quads en hamstrings) verduurden helemaal. Ze opheffen koste mij meer en meer moeite, maar ik trooste mij met de gedachte dat in deze faze het voor iedereen afzien geblazen is. Toch kon ik niet naast het feit kijken dat ik nu werd ingehaald, eerst amper, maar daarna meer en meer. Op km36 na nog een aantal waarschuwingen in de benen sloegen de krampen echt in het rechterbeen toe. Stoppen en dertig seconden stretchen waren nodig om daarna terug langzaam op gang te komen. De concurrenten waren ondertussen echter al voorbij gelopen zonder dat ik ze gezien had. Niet dat dit er veel toe deed. Telkens als ik mijn pas wilde vergroten, sloegen de benen toe. Er bleef niets anders dan te blijven lopen met dezelfde pas en zelfs dat deed ongelooflijk veel pijn. Ergens was er nog een beetje hoop dat ik genoeg voorsprong zou overhouden, maar ik voelde dat het tempo van kwaad naar erger ging. Ik bereikte de finish na 2u30m14s, niet de tijd waar ik op gehoopt had, verre van zelfs en amper voldoende om nog op het podium te staan. Ken Rideout liep één minuut sneller en Wayne Spies 20 seconden. Het was dus zeer speelbaar geweest zonder krampen. De oorzaak is niet ver te zoeken. Een gebrek aan krachttraining in de laatste maanden in combinatie met een niet al te goed wedstrijdverloop in de eerste kilometers. Toch kan ik me weinig beklagen in de wedstrijd zelf. Ik had alles gegeven wat er op de tafel lag en ik kon amper nog stappen. De (relatief) slechtste marathons zijn ook diegene waar je het meest van afziet. Natuurlijk kwam ik voor meer, ik wilde alle verwachtingen inlossen zondermeer, maar een wedstrijd moet gelopen worden… dat is sport. De marathon is 42km en geen 36km. Na de eerste ontgoocheling kan ik toch de rust vinden om tevreden te zijn met die derde plaats.

Als WK deelnemer kunnen we nu terug naar de tent (nog steeds verwarmd) om ons gerief op te halen. Ondanks het rare loopje kom ik nog als één van de eersten aan. Tot mijn ontsteltenis is er niks gebeurd met de hoop zakken. Een tiental vrijwilligers staat midden in de zee van ongeorganizeerde zakken met de wanhoop in hun ogen. Iedereen roept nu zijn nummer en dan begint de loterij. Als je geluk hebt vinden ze je zak snel of zie je hem zelf liggen. Bij mij duurt het een kwartier, sommigen na mij zullen het na 1uur45min opgeven en zonder zak vertrekken. Een echte blamage voor de organizatie. Dan maar de tent verder in waar ze me na het zien van mijn “funny walk” direct naar de massage leiden als een zwaar geval. Gelukkig ben ik niet alleen. Na ongeveer een half uur en heel wat pijnscheuten later krijgen ze mijn bovenbenen en rug min of meer los. Dan denk je als atleet dat je alles gehad hebt bij de finish, maar dit kon ook tellen qua pijnbeleving. Echter daarna zal ik geen krampen meer krijgen, dus job well done. Daarna kan ik stapjes gewijs de weg naar het hotel terug aanvatten.

Abbott had in de voorafgaande instructies laten weten dat voor diegenen die op het podium staan er nog een receptie zou zijn met alle kampioenen. We zouden nog een email ontvangen met de plaats en het uur van de receptie. Ondertussen is het me ook duidelijk dat er een nieuw WR gelopen is door Kelvin Kiptum en een ER door Sifan Hassan. Ik kijk er als gewone sterveling wel naar uit om net als vorig jaar met de profs een receptie te hebben. Eerst wel nog een beetje opfrissen natuurlijk. Ondertussen wordt het vijf uur en heb ik nog steeds geen email ontvangen van de organizatie en ik ben niet de enige. Hoe moeilijk is het om 50 mensen uit te nodigen. Deze WK organizatie is echt rampzalig… ik kan niets anders dan zelf het heft in handen nemen. Gelukkig weet Ken Rideout (die ook geen email krijgt) wel het uur waarop de receptie in het Hilton hotel doorgaat. Blijkbaar zou er ook eten zijn. Er mag ook een gast uitgenodigd worden. Dat komt goed uit zo kan mijn broer ook mee. We hebben juist al eten gereserveerd. Dan maar cancellen en op minder dan een uur naar het stadcentrum voor de receptie. Daar aangekomen lopen we gelukkig mensen van de organizatie tegen het lijf die ons naar de juiste zaal leiden. Dan nog een spannend momentje of we zouden binnen mogen zonder mail, maar gelukkig zit Danny Coyle van Abbott die mij geïnterviewed heeft voor een artikel aan de ingang zodat we toch nog kunnen genieten van (meerdere alcoholische) drankjes en een lekker buffet. Deze receptie ontgoocheld niet. Beide recordhouders zijn aanwezig net als de top drie. Vooral nummer drie bij de mannen, onze nationale trots Bashir Abdi, interesseert ons als Belgen natuurlijk. We knopen een praatje met hem aan. Hij kijkt wel tevreden terug op zijn marathon, maar moet toch ook erkennen dat Kiptum outstanding was.

Daarna mag ik samen met de vrouwen W50 op het podium. Op zo een moment wint de trots het toch van de ontgoocheling in je. Ik ben de enige van de M50 mannen op het podium wat ik wel jammer vind. Het is altijd leuk om je concurrenten te leren kennen. Ken had mij laten weten dat hij reeds op weg naar huis was, van Wayne weet ik zelfs niet of hij de plaats en tijdstip van het gebeuren had doorgekregen. Ook bij de andere “age group ” kampioenen heerst er grote onvrede over de belabberde organisatie. En dan hadden wij nog de receptie mogen meemaken. Vooral zij die London hebben meegemaakt, vinden het contrast groot. Voor dat inschrijvingsgeld mag het wel iets meer zijn Abbott. Volgend jaar is het WK in Sydney (waarschijnlijk de 7de major vanaf 2025). Als ze willen dat dit event verder blijft bestaan, zullen de standaarden terug omhoog moeten. London was fantastisch, hopelijk wordt Sydney dat ook! Of ik erbij zal zijn, weet ik nog niet. Ik ben in ieder geval wel reeds gekwalificeerd…

London marathon | 02 Okt 2022 | 02:25:38

oktober 2, 2022oktober 19, 2022Damysis

Abbott Wanda Age group World Champion, Wereldkampioen, Champion du monde… het is gelukt!!!

Als ik op de Mall tegenover Buckingham Palace de eindstreep overkom staat er nog 2u25 op het bord, het lijkt allemaal zo onwezenlijk. De laatste 2 mijlen waren eindeloos, ik lig eerste…, maar wat als er nu nog iemand terugkomt? De benen wegen als lood en verkrampen regelmatig, ik bedenk me dat van reageren geen sprake meer zal zijn. Achter mij is er echter honderden meters ver niemand te zien, voor mij kruipen de laatste overblijvers van een groep die zich rond km10 gevormd had, metertje per metertje weg. Dan maar weer proberen rechtop te lopen met grote passen en … te onstpannen. Er speelt nog iets anders door mijn hoofd: het nationale record M50. Ik moet er dicht bij zijn, maar mijn hersenen -verstoken van energie – laten niet meer toe om in te schatten of en hoeveel overschot ik nog heb. Nee, de laatste energieshot die ik nog uit een “frisse” Cola aangereikt door mijn broer op km35 kreeg, is uitgewerkt nu. Mijn lichaam doet zijn best om mijn dwingende vraag om niet op te geven en nog vol door te gaan te beantwoorden door alle beschikbare reserves naar de benen te sturen. Eindelijk kunnen de armen de hoogte in en stopt de pijn (even) om plaats te maken voor ongeloof en dan een enorme voldoening.

Al mijn loopdoelen zijn in één klap afgevinkt !

Al mijn loopdoelen (voor dit jaar) zijn in één klap afgevinkt:
v Abbott Age Group M50 Wereldkampioen
v Belgisch Nationaal Marathon Record M50
v London Marathon Major M50 winnaar
v DCLA Marathon M50 Club Record
v Persoonlijk Marathon Record

Ik bedenk me hoeveel keer ik mezelf moed ingesproken heb op training tijdens de laatste vijf jaar met “ik wil wereldkampioen worden”. Het moeten ondertussen honderden keren geweest zijn, vaak slechts een klein ogenblik gedurende de lange loop, een recuperatieloop in de regen of bij die laatste intervalrepetitie. Motiverende selftalk zou de sportpsycholoog zeggen, maar het werkte. Toen ik vijf jaar geleden van het Abbott Wanda Age group wereldkampioenschap hoorde wou ik eerst en vooral meedoen aan de wedstrijd. Het leek allemaal zo veraf en zeer onzeker of überhaupt haalbaar, maar naarmate de jaren vorderden en de resultaten verbeterden, legde ik mijn lat steeds hoger: ik droomde van het podium en dan wereldkampioen. Verleden jaar ging de eerste versie van het wereldkampioenschap door. Ik werd vijfde, toen nog in leeftijdsgroep M45. Ik herinner me nog het gevoel van ontgoocheling op de avondceremonie bij de prijsuitreiking na de wedstrijd… dat wou ik dit jaar ten allen koste vermijden. Nochtans zag het er enkele maanden tevoren niet echt veelbelovend uit.

In de winter had ik een zware trainingsperiode met veel krachtoefeningen ingelast en ik voelde me beter dan ooit. Echter na 5 maanden van intense training, begon de mentale en fysieke vermoeidheid plots de kop op te steken. De vele trainingsuren hadden hun effect op het gezinsleven niet gemist en ook de achillespees begon weer op te spelen. Desalniettemin werd ik eind april – ook al niet blessurevrij -nog Belgisch kampioen op 10km. Eind mei tijdens de Interclub kampioenschappen waar ik voor mijn club DCLA de 5000m voor mijn rekening zou nemen, ging het acht ronden goed alvorens de kuit het langzaamaan begaf. Ik voelde de pijn met elke ronde toenemen. De laatste ronde werd een marteling, waarbij ik nog net niet hinkend over de streep kwam… maar ik wou het team ook niet in de steek laten. Zoals later zou blijken hadden we de punten nodig om de eerste plaats en de promotie naar de eerste klasse veilig te stellen. De volgende dagen nam ik de schade op. Ik herkende het gevoel in mijn linker kuit van mijn spierscheurtje in 2019. Een blessure die negen weken nodig heeft om te genezen. Ik herinner me nog dat ik aan mijn coach Claire liet weten dat het voorbij was, ik zou pas in augustus terug kunnen doortrainen, amper 8 weken voor de London marathon. Toch hield ik het hoofd koel en laste eerst 6 weken in van niks naar zeer beperkt (15km, 35km, 52km, 60km) lopen. Fysiek ging het dan wel iets beter, maar mentaal had ik toch nog mijn zorgen. Het was ondertussen half juli met nog 11 weken te gaan. Ik had nog steeds last, maar ik kon het onder controle houden. Ik had in al deze weken geen snelheidstraining gedaan, enkel rustige lopen. De laatste week van juli haalde ik voor het eerst 100km/week. Ondanks alles voelde ik dat de conditie niet helemaal weg was en op één van de babbelloopjes met mijn trouwe reisgezel Werner die me ook nu weer naar London zou vergezellen, sprak ik de hoop uit om toch nog naar het podium te dingen. Het zou nu zaak zijn consistent te trainen en geen verdere blessures op te lopen. Na een weekje vakantie volgden 6 intensieve weken die me stelselmatig naar 170km/week brachten. Ik had nog nooit zo veel getraind op zo een korte periode, maar omdat ik nog fris zat, bleek het geen probleem om dit te verteren. Er was echter iets wat me ongerust maakte: ik had amper op snelheid getraind, slechts één keer per week in die laatste zes weken (t.o.v. gemiddeld twee keer in vorige trainingscycli). De resultaten van de voorbereidingswedstrijden konden mijn gemoed gelukkig wat kalmeren. Op het PK halve marathon in Gooik liep ik onder soortgelijke warme condities op 5 seconden na de tijd van het jaar tevoren met een veel beter gevoel. Drie weken voor de grote dag deed ik mijn laatste grote trainingsweek met als afsluiter een 35km duurloop (inclusief bevoorradingsstrategie) met 7km gelijkmatig marathontempo (3:30min/km) op het einde. Drie taper weken is lang, maar ik troostte mij met de gedachte dat er nog een aantal marathontempo’s op het programma stonden. Ik reduceerde ook de krachttraining drastisch. Op de laatste gewichtstraining twee weken voor d-day sloeg het noodlot weer toe. Ik voelde kort nadien pijn in mijn quadriceps, in die mate dat ik de volgende dag een rustige loop van 15km moest inkorten. Nog geen paniek… dan maar twee dagen gedwongen rust nemen. De pijn verdween bij het stappen, maar na alweer een rustige loop kwam de pijn terug. Paniek! Gelukkig kon ik de volgende dag al terecht bij Dennis, de kinesist, die mij na een hele batterij oefeningen die ik pijnloos kon uitvoeren gerust stelde. Ik zou volledig hersteld aan de marathon kunnen beginnen. We waren ondertussen al op iets meer dan een week voor de marathon aanbeland en omdat er in de laatste week weeral geen tempo was gelopen, werden nog twee kortere tempolopen ingelast om niet te veel conditieverlies te lijden. Beide lopen verliepen uitstekend en de rust in mijn hoofd keerde terug. Er waren twee zaken die mij veel vertrouwen gaven: de uitstekende winter en mijn frisheid ondanks de zware training. Ik was er klaar voor.

Er waren twee zaken die mij veel vertrouwen gaven: de uitstekende winter en mijn frisheid ondanks de zware training. Ik was er klaar voor.

Omdat ik vorig jaar reeds met Werner Heselmans naar London was afgezakt, verliepen de dagen voor de marathon ontspannen. De Eurostar bracht ons vrijdagmorgen naar ons hotel in de buurt van Victoria station. Daarna bezochten we de expo voor het afhalen van de startnummers met daarna ook de obligate passage door de New Balance merchandise stand. Al bij al kwamen we er nog vrij goedkoop door deze keer. Op den duur heb je ook alles al in veelvoud. Omdat we ook ingeschreven waren voor de virtuele Abbott Global run marathon die we op hetzelfde moment als de London marathon zouden lopen, konden we daar ook meteen al onze eerste, maar zeker niet de laatste medaille ophalen: die was gemakkelijk verdiend. Voor de andere twee medailles zouden we wel de finish moeten bereiken. Tenslotte werd ook de carbo loading gestart met een eerste keer “penne” op het menu. ‘s Avonds onder een druilerige regen werden we verwacht op een receptie in het Maritieme museum in Greenwich samen met de andere deelnemers aan het wereldkampioenschap . We maakten er kennis met Franz Weixenbaum, een Oostenrijker die net Berlijn had afgewerkt en die in onze leeftijdsgroep aantrad. Hij had er duidelijk nog zin in. We zouden hem nog de volgende dag tijdens het loslopen en natuurlijk ook op zondag terugzien. Naast de Londense race director Hugh Brasher, die ons uitvoerig welkom heette, waren ook alle andere race directors van de vijf andere majors aanwezig. We genoten van een glaasje en de excellente hapjes. Vooraleer naar het hotel terug te keren, poseerden we naast de enorme winnaarsbeker.

Zaterdag is traditioneel een dagje van platte rust op een kort losloopje na. De dag bestond uit op ons bed liggen, ons naar een restaurant begeven voor meer pasta, nauwgezet het weerbericht volgen en terug op ons bed liggen. De aangekondigde regen baarde ons een beetje zorgen. Net zondagvoormiddag zou er een buienfront over de Britse hoofdstad trekken. We legden onze poncho’s klaar voor de volgende ochtend. Tenslotte aten we ook nog drie keer pasta: één keer penne en twee keer spaghetti. De laatste keer in een gezellig Italiaans restaurant samen met de familie die speciaal naar London was meegereisd. De koolhydraten kwamen onze oren uit. ‘s Middags in de trattoria waren we al in gesprek geraakt met de sympathieke Amerikaanse Braziliaan Farnese Dasilva uit New Jersey. Omdat er voor de volgende dag regen voorspeld was, hadden we onze verplaatsing met de trein een half uur verlaat om zo kort mogelijk in de regen te moeten wachten.

Grote verrassing als we zondagmorgen opstonden: na dagen van aangekondigde regen, zou deze net onder London voorbijtrekken en zou het hooguit een beetje miezeren aan de start. Tenslotte zouden we helemaal geen regen zien. De treinreis naar Blackheath verliep rustig en buiten het feit dat we aanvankelijk in het verkeerde startvak stonden verliep alles voorspoedig. Gelukkig gaf de speaker wel de juiste instructies want de Championship runners werden in een apart startvak verwacht. Daardoor was er eigenlijk weinig vrije tijd meer en na een korte opwarming drumden we allemaal samen in een hoek om ons naar de start te begeven. In tegenstelling tot vorige jaar stond ik deze keer samen met Werner in de eerste groep. Net naast ons waren de elite aan het opwarmen en na het roepen van een Nederlandse aanmoediging kwam Bashir Abdi ons persoonlijk high-fiven en succes wensen. Een mooi gebaar, want slechts enkele minuten voor de start. Plots begon het aftellen en langzaam zette de groep zich in beweging. Ik nam een behouden, maar toch stevige start. Ik trachtte zo snel mogelijk in de flow te geraken. In ieder geval was het veel vrijer lopen dan vorig jaar, nergens werd ik opgehouden.

Aan de Cutty Sark ontstaat een groepje van 15 lopers

Het duurde tot km10 rond het zeilschip de “Cutty Sark” voor er zich een groepje van 15 lopers vormde. Ik hield mij in de buik van het groepje. Daardoor hoorde ik pas (te) laat de aanmoedigingen van mijn meegereisde supporters. We hadden afgesproken dat ze nog één Maurten gel zouden geven, zelf had ik er 5 op zak, t.t.z. ik was net al aan mijn tweede gel bezig op dat ogenblik. Maar niet getreurd er waren nog punten waarop we elkaar zouden kunnen zien. Ik zat nu wel in een groepje en ik had de eerste 10km net onder de 34 minuten afgehaspeld, maar had geen idee hoeveelste ik liep in mijn leeftijdscategorie ondanks het feit dat ik in de eerste kilometers een aantal leeftijdsgenoten had ingehaald. De situatie werd al iets duidelijker op km12 toen ik plots Jonathan Walton voor mij zag, de wereldkampioen M50 van 2021. Ik wist uit de tussentijden van vorig jaar dat hij een snelle starter is, dus vermoedde ik dat er niet veel meer 50’ers voor mij zouden lopen. Omdat we hem inliepen met het groepje en ik nog comfortabel meeliep, maakte ik mij voorlopig weinig zorgen. Terecht want toen ik een vijftal kilometer later eens rondkeek in het groepje was hij niet meer te bekennen. Halverwege kwam ik door in 01:11:51, slechts luttele seconden trager dan op het BK Halve marathon in Gentbrugge in het voorjaar, met een voorsprong van 1 minuut. Ik was nog steeds ruim voor op het nationaal record schema van 1u13m. Hoewel ik me nog goed voelde, merkte ik wel dat ik al redelijk wat energie had verbruikt.

Net na London bridge had ik opnieuw mijn bevoorraders gemist, erger nog deze keer had ik ze niet eens gezien. Ondertussen was ik aan gel nummer 4. Gelukkig lukte het wel op km25, ik nam de gel aan en stak hem weg. Het eten ging steeds moeilijker nu. Mijn voorsprong stagneerde op één minuut. Ondertussen waren mijn supporters erachter gekomen dat op het rugnummer de leeftijdscategorie stond. Ikzelf wist op dat ogenblik nog steeds niet in welke positie ik liep, maar dat was op dat moment het minste van mijn zorgen. Ik trachtte mij vooral te concentreren en zo weinig mogelijk energie te verspillen. Het groepje was ondertussen al uitgedund tot een 7-tal lopers, de afvalrace ging door.

En dan op km26 voelde ik de eerste lichte kramp in mijn rechterbeen… een eerste waarschuwing van het lichaam. In de daarop volgende kilometers zouden de krampen in beide benen geregeld opspelen, maar we kwamen nu aan het stuk tegen de wind vanaf km34 en ik wou zo lang mogelijk in het groepje blijven, zelfs als het een beetje boven mijn tempo ging. We raapten twee lopers die op km17 uit het groepje waren weggelopen en nooit verder dan 100 meter voor waren geraakt terug op, alvorens ze achter te laten . Ik begon nu te voelen dat ik sinds km25 niets meer had gegeten en ik hing op 10 meter van het groepje. Gelukkig stonden mijn begeleiders er een laatste keer rond km35 en hoewel ik naar de andere kant van de straat moest lopen, miste ik het flesje cola deze keer niet. Nadat de eerste bruis eruit was, deed ik een allerlaatste poging om zoveel mogelijk suikers binnen te krijgen. Ik mocht nu niet meer versagen, want naast de bevoorrading had mijn broer ook toegeroepen dat ik eerste liep. De cola en deze wetenschap zorgde ervoor dat ik op de rand van krampen verder aanklampte in het groepje.

Wat ik niet wist, was dat in werkelijkheid Jonathan Walton – de tweede in de wedstrijd – na km25 serieus vertraagd was en daar al 5 minuten achter liep.

Tenslotte moest ik de anderen laten gaan en op karakter en onder luide aanmoediging bereikte ik de finish in 2u25m38s, 23e niet-elite, 50e algemeen, 7e master, 1e M50’er. Het Belgisch record van Chris Verbeeck uit 2009 (2u26m59s) was uit de boeken gelopen. De tweede M50’er eindigt op 8 minuten, op de derde is het zelfs 10 minuten wachten.

Ik finishte in 2u25m38s, 23e niet-elite, 50e algemeen, 7e master, 1e M50’er. Het Belgisch record van Chris Verbeek uit 2009 (2u26m59s) was uit de boeken gelopen.

Na de finish is het zaak om niet volledig te verkrampen. Ik bel met mijn Amerikaanse coach Claire Bartholic die speciaal vroeg is opgestaan om de kunnen volgen. We zijn door het dolle heen. In alle emotie vergeet ik mijn Abbott World Championship medaille op te halen. Een vergetelheidje die mij nog eens twee kilometer extra doet terugwandelen, maar dat heb ik er op dit moment allemaal voor over. Ik stap stijf door London, maar op een roze wolk… wat een race was dat! Als ik op de kamer kom is Werner er reeds. Ook hij heeft weeral een mooie prestatie neergezet: 2u51m22s, 43e M50.

Net zoals vorig jaar gaat de avondreceptie met prijsuitreiking door in het chique Park Plaza Westminster hotel. Abbott had duidelijk geluisterd naar de feedback want deze keer geen staande receptie, maar tafels met stoelen. ‘t Is te zeggen voor diegenen die voor het aanvangsuur aankomen. Bij onze stipte aankomst blijken alle stoelen reeds bezet, dus toch weer een staande receptie voor ons. We ontmoeten er opnieuw Franz (2u52m36s) en Farnese (2u49m51s) en ook onze Amerikaanse landgenote Marie Billen. Haar aanstekelijk enthousiasme zorgt meteen voor sfeer. Ze stelt ons voor aan een trainingspartner uit haar loopgroep, Dave Walters (M60 wereldkampioen). Hij vertelt me dat hij als vliegtuigpiloot goede herinneringen aan Brussels overhoudt en dat dit de 16e major is die hij in zijn age group wint. Dan ben je blij als je mee op de foto mag.

Na een halfuurtje is het tijd voor het officiële gedeelte. Eerst wordt de aanstelling van kersvers CEO Dawna Stone aangekondigd. Wanneer er niet genoeg enthousiasme is bij haar opkomst op het podium, laat ze ons alles nog eens overdoen. Straffe madam! Toch blijft het geroezemoes in de zaal groot en krijgt ze het druk pratende publiek niet echt stil. Dan volgt de prijsuitreiking die begint met “we hebben geprobeerd om één van de toplopers van vandaag hier te krijgen voor de overhandiging van de trofeeën, maar dat is helaas niet gelukt. We hebben dan maar een beroep gedaan op een viervoudig winnaar van de London marathon. Please welcome Eliud Kipchoge!” Een deur zwaait open en daar komt de minzame man het podium opgestapt. Plots valt de zaal compleet stil… en dan stormt iedereen naar voor met de smartphone in de hand. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo een impact had op een volle zaal. Zelfs voor de officiële fotografen is er voor het podium plots geen plaats meer, iedereen wil die selfie nemen met de grootste marathoner aller tijden.

Als ik besef welke eer me te beurt zal vallen door van hem de trofee te krijgen, gaat er een golf van opwinding door mijn bloed. Dit is nog mooier dan wereldkampioen worden. Als ik op het podium kom laat ik mijn emoties eventjes los en werp mijn handen wild de lucht in. Ik krijg felicitaties, een handdruk en een arm om me heen. Dit is adrenaline, dopamine… en alle andere andere -ines tegelijk. Puur genieten. Ik onderdruk een glimlach als ik nog net zie hoe Werner het aan de stok krijgt met de organisatie omdat hij naar voor springt in de no-fly zone om de ideale foto te maken. Tenslotte mogen alle medaillewinnaars samen nog eens op het podium. Ik verwonder er me steeds om hoeveel rust er van Kipchoge uitstraalt. Zelfs al loopt de ceremonie niet zoals gepland, hij blijft rustig lachen en wachten. En dan … even plots als hij gekomen was, verdwijnt hij weer van het podium. Iedereen keert terug naar zijn plaats, nog steeds napratend over wat er allemaal gebeurd was.

Terwijl we nog een glas drinken, komen ze me halen voor een interview voor de camera. Toch wel een spannend momentje om uit het niets in het Engels op vragen te antwoorden. Tenslotte vragen ze me om een oproep in te spreken voor het volgende wereldkampioenschap in Chicago in 2023. Na een keer of drie staat het erop zoals ze willen. Nu kan ik echt ontspannen en rustig aan tafel gezeten van een pintje genieten. Het is een drukke dag geweest.

Het is een ongelooflijke tocht geweest de laatste jaren met een apotheose om u tegen te zeggen.

Een record raak je kwijt, maar een wereldtitel die blijft en nemen ze je niet meer af
Coach Jeroen Van Nieuwenhove

Tenslotte wil ik een aantal mensen expliciet bedanken: mijn gezin die mij vele uren heeft moeten missen, Joost, Griet, Astrid en Sterre die het allemaal vanop de eerste rij mochten beleven, maar ook alle supporters die vanop het thuisfront mee supporterden. Coach Claire die in al die jaren toch altijd weer met een werkbaar schema op de proppen kwam, Werner, klankbord, fotograaf, reisgezel en kamergenoot bij mijn buitenlandse marathons, kinesist Dennis die af en toe wat werk met me had, DCLA en vooral de Brokkenlopers voor de wekelijkse gezellige babbelloopjes en alle andere sympathisanten die mij een berichtje stuurden. Bedankt!

Abbott World Marathon Majors Wanda Age Group World Championships Awards – The aftermovie

https://fb.watch/gdbyewbBhq/

Paris 2024 – Marathon Pour Tous – 5k achtervolging met Eliud

oktober 31, 2021november 2, 2021Damysis

Half Oktober trekt een Instagram post van Eliud Kipchoge mijn aandacht. Hij kondigt aan dat hij in Parijs tegen gewone stervelingen zal lopen in een 5km achtervolging. Er zouden 800 vrouwen en 800 mannen uitgeloot worden. Op zichzelf al een interessant gegeven, maar des te meer omdat je je nog steeds kon inschrijven om uitgeloot te worden. Ik leer dat dit evenement opgezet is in het kader van de Olympische spelen in Paris 2024. Door kosteloos lid te worden van “Le Club” en punten te verzamelen door aan sport te doen, kun je meedoen aan verschillende uitdagingen met als doel uitgeloot te worden om te kunnen deelnemen aan de “Marathon Pour Tous”, een marathon voor het grote publiek op dezelfde dag en parcours als de ware Olympische marathoners tijdens Paris 2024. Toegegeven inschrijven was niet rechttoe rechtaan want enige trial en error was nodig vooraleer ik als niet Franse inwonende kon aanmelden. Maar uiteindelijk lukte het me ook om de code “JEVEUXLEDEFIER” op de juiste plaats in te geven. De benodige 400 punten had ik al verzameld louter door me in te schrijven. Nu was het een weekje wachten op de trekking. Tevergeefs keek ik op de dag van de aangekondigde trekking uit of er een mail van “Le Club” in de mailbox zou zitten. Enige afwijking op de aangekondigde regels bleek de organizatoren echter niet vreemd zoals ook later nog zal blijken. Groot was mijn verbazing en ongeloof dus ook als ik anderhalve dag later alsnog onderstaand bericht binnen kreeg.

Met nog een week tot het bewuste evenement was er van specifieke voorbereiding weinig sprake. Het bleef bij een kleine snelheidstraining om de benen weer wat wakker te schudden. De inschrijvingsmail volgde inderdaad, maar omdat ik pas een halve dag na ontvangst inschreef bleef slechts het eerste van zes startvakken over. Dit eerste sas zou gelimiteerd worden tot een snelheid van 6-8km/u. De daaropvolgende golven zouden aanvankelijk starten aan 10-12km/u, 12-15km en 15-18km/u. Als laatste zou Eliud Kipchoge, tweevoudig Olympisch marathon kampioen van start gaan in een poging om zoveel mogelijk lopers in te halen. De snelste zouden dus achteraan starten en om vals spelen te voorkomen zouden pacers er voor zorgen dat de trage golven niet sneller liepen dan voorzien. Er werd zelfs aangeraden om een snellere golf te nemen indien jouw geprefereerde startvak met daarin 500-700 deelnemers reeds volzet was. Was het gelinkt aan het hoog houden van eigen ego of werd deze raad goed opgevolgd in ieder geval bleef enkel het traagste vak nog over. Ik zou niet alles op het spel gezet hebben om een startbewijs te winnen voor de “Olympische marathon”, maar voor het eerste startvak zou ik zeker niet gekozen hebben. En aanvankelijk maakte een gevoel van ontgoocheling zich wel meester, met de vraag of het wel de moeite was om daarvoor naar Parijs af te zakken. Maar de aanvaarding volgde gelukkig snel en ik besefte wel dat het sowieso een voorrecht bleef om te mogen deelnemen. Ondertussen had ik ook mijn broer als supporter en reisgenoot opgetrommeld. Ondertussen werd er wel al gewag gemaakt van 2000 deelnemers.

Omdat het ganse concept over wanneer de verschillende startvakken zouden gelost worden, nogal vaag bleef, was er nog wel wat onzekerheid of ik het wel zou (kunnen) halen. Ik schatte in dat ik rond de 17 minuten zou nodig hebben en Eliud waarschijnlijk iets rond 14 minuten. Maar natuurlijk zouden de pacers ons een tijdlang ophouden, zodat de latere groepen en Eliud ook dichter konden komen. En wanneer zouden ze ons vrijlaten? Want ergens was er ook nog een inspanning nodig die hoger zou zijn dan 8km/u. Ondanks een haastig in elkaar geknutselde Excel sheet waren er teveel onbekende parameters in dit vraagstuk om enige zinnige voorspelling te kunnen maken. En dus bleef de spanning en een constante discussie met mijn begeleider van verschillende what-if scenarios. Eén ding was me wel zeker… ik wou er heel graag bij zijn in 2024.

De dag voor de wedstrijd hadden we afspraak aan de Arc de Triomph om het startnummer op te halen. Nadat we een blokje rond hadden aangeschoven kon ik na vertoon van identiteit en Covid pass het rode T-shirt voor het eerste startvak en bijhorend rugnummer bemachtigen. Ook kreeg je een bandje om zodat je niet alsnog je broer of iemand anders zou sturen de dag erna. Navraag leerde toen dat het de bedoeling was om iedereen op kilometer twee vrij spel te geven. Op dat moment zouden de pacers die tot dan een tempo van 8km/u zouden aanhouden een stap opzij zetten. Dus 5km werd eigenlijk 3km. Dan had ik “slechts” een kleine twee minuten voorsprong nodig om voor te blijven. Als ik vooraan kon blijven in het blok zou dat zeker geen probleem vormen. Ik was al meer gerust gesteld. Later op de avond werd ook nog een recentere versie van het reglement doorgestuurd waarin o.a. stond te lezen dat Yohan Durand, de Franse nummer één marathon loper als back-up zou fungeren van Eliud Kipchoge. Ook werden er nog eens 600 werknemers van Orange tussen de startvakken gepositioneerd.

Ondanks het extra uur slaap waren we op zondag slechts iets meer dan een uur op voorhand aanwezig bij de start waar de eerste deelnemers al post hadden gevat. Een DJ en speaker zorgen voor de sfeer. Rond 9 uur opschudding en gejoel als Eliud langs de startvakken aan zijn opwarming begint in het bijzijn van zijn back-up. Met zijn gekende glimlach laat hij zich de aandacht wel gevallen.

” De volgende 25 minuten zal hij onophoudelijk op en af lopen zodat de warm-up stilaan op een lange loop begint te lijken. “

Dan is het ook onze beurt om aan een gezamelijke opwarming te beginnen. Ondertussen staan we al vrij dicht bij elkaar in het startvak. Vanaf het podium worden we door een fitness coach tot jumping jack’s, squats tot zelfs pomp oefeningen aangezet. Het laatste was echter vrij onrealistisch als je zo dicht bij elkaar staat. Na zeven minuten huppelen werden we klaar bevonden voor de job. Onze vier pacers hadden ondertussen ook vooraan plaats gevat. Ondertussen leerden we ook dat er geen 2000 maar 3600 deelnemers waren. Het aftellen begon voor de start. Het zou nog 7m30 duren vooraleer de tweede groep vertrok.

In de volgende twee kilometer was het vooral zaak om niet op de hielen van diegene voor je te trappen en je rustig te laten meedrijven. Bij de minste versmalling van de weg werd iedereen op elkaar gedrukt om dan terug plaats in te nemen. Met het naderen van de Pont Alexandre III zat ik op de derde rij. Ondertussen probeerden de pacers het tempo laag genoeg te houden, maar mijn uurwerk gaf aan dat we eerder 10km/u dan 8km/u liepen. Met het naderen van de brug werd de druk van achter groter en bij het opdraaien ervan ruimden de pacers plaats. Er werd relatief rustig begonnen en ik kon gemakkelijk naar voor opschuiven, terwijl de het Parc des Invalides binnenliepen. Bij het verlaten van het Parc liep ik in de eerste 15 man. Ik zag bovendien dat nu pas de tweede groep aangekomen was, klaar om gelost te worden. Er restten nog slechts 2km. Ik begon te beseffen dat dit een echte walk in the park ging worden. Ik schoof nog wat op naar voor en draaide als vierde terug de Champs Elysees op.

Ondertussen stond Eliud klaar om ook aan zijn 5k te starten. De laatste startvakken waren amper gestart, terwijl het rode vak al op de aankomst afstevende. Bergop naar de boog versnelde ik nog een beetje om als tweede over de aankomst te komen.

” Ik was als één van de eerste Belgen gekwalificeerd voor een Olympisch evenement in Paris 2024 “

Eliud (wit singlet/oranje broek) raast als een raket links tussen de fietsers voorbij de deelnemers met de rode boog van de finish in zicht

Even verder kregen we ons T-shirt als bewijs van de kwalificatie. Een kleine 10 minuten later kwam Eliud als een raket voorbij op weg naar de aankomst. Hij slaagde erin om 2600 deelnemers in te halen. 1000 deelnemers bemachtigden een startbewijs voor de “Marathon Pour Tous”. Het was al vlug duidelijk dat je in de laatste vakken geen kans maakte om je te kwalificeren omdat Eliud veel te vlug achter hen startte. Gelukkig ziet ook de organizatie in dat het onmogelijk was voor de laatste groepen om Eliud voor te blijven en geven ze alsnog aan de 200 eerste finishers uit deze groepen een startbewijs.

Nadien neemt de aimabele Eliud – zijn status als halfgod verder bevestigend – ruim de tijd om het publiek te groeten en te poseren. Sportief gezien was dit zeker geen uitschieter, maar wat beleving betreft is het moeilijk te overtreffen en was het de korte trip naar de lichtstad zeker waard. Het was marketing voor de Olympische Spelen en Paris op het hoogste niveau.

London marathon | 03 Okt 2021 | 02:28:37

oktober 3, 2021oktober 17, 2022Damysis

Het verhaal van deze marathon start ongeveer vier jaar geleden. Ik was er net tijdens de New York marathon in geslaagd om sneller te lopen dan de 2u47m in mijn studententijd en was dus op zoek naar een nieuwe uitdaging. Net op dat ogenblik verscheen een klein artikel waar Abbott van de bekende Series en de zes grote Major marathons aankondigde te starten met een Age group World Championship in 2020. Er zouden een aantal atleten uitgenodigd worden om het wereldkampioenschap te lopen op basis van de resultaten van je twee beste marathons in het komende jaar. Het leek mij een mooie doelstelling om me voor dit evenement te kwalificeren en me eens met de beste atleten uit mijn leeftijdscategorie te meten.

In de twee jaar die volgden verbeterde mijn marathontijden stelselmatig zodat de kwalificatie eigenlijk (te) éénvoudig was en gaandeweg verschoof het doel meer naar het behalen van een podiumplaats in het Abbott Age Group World Championship (AGWC). Ondertussen was ook de locatie bekend geraakt, het hele gebeuren zou in April 2020 als onderdeel van de London marathon doorgaan. De uitnodiging viel ergens eind 2019 in de bus. Ik was bijzonder verheugd dat ook Werner Heselmans mijn kamergenoot op verre marathonreizen uitgenodigd werd om aan het AGWC deel te nemen. Dat maakte de belevenis dubbel zo aangenaam. De inschrijving was niet goedkoop (300€), maar hield naast het startgeld voor de London marathon ook een aantal gadgets in en een receptie voor en na de marathon om je mede-atleten beter te leren kennen. Een dergelijk globaal evenement werd natuurlijk niet gespaard door de wereldwijde pandemie en na tweemaal uitstel werd de afspraak uiteindelijk geprikt in het najaar van 2021.

Via een aantal lokale wedstrijden in het Pajottenland en het BK 5000m stoomde ik me in 10 intense weken klaar voor de opdracht. Net na het BK en aan het begin van de taper werd ik door een keelontsteking voor een aantal dagen geveld en tot extra rust genoopt. Een zelftest bracht gelukkig uitsluitsel dat het niet om COVID19 ging en de laatste tempo trainingen stelden me gerust dat de conditie niet verdwenen was. Het simpele feit dat de marathon doorging, betekende niet dat er geen PCR testen of quarantaine aan te pas kwam aangezien het Verenigd Kononkrijk nu ook het verre onbekende buitenland is. We wisselden ook de HST in voor een vliegtuigreis naar London Heathrow om een passage door Frankrijk te vermijden. Voor passagiers die uit Frankrijk kwamen geldden immers strengere maatregelen. Op donderdag volgde de eerste negatieve PCR test die nodig was voor toelating tot zowel het Verenigd Koninkrijk als de marathon beurs. Onder impuls van de pandemie waren een aantal maatregelen genomen. Je kon vooraf een zak afgeven die na de finish opgehaald kon worden waarin naast een beetje drank en voedsel ook de medailles te vinden waren. Ik spreek in het meervoud, want naast de traditionele finishers medaille van de London marathon, was er ook een indrukwekkende medaille voorzien voor de finishers van het eerste age group wereldkampioenschap. Daarnaast zou de start nog meer gespreid worden om zo weinig mogelijk contact met mededeelnemers te hebben. Hoewel niet van toepassing werd gevraagd om slechts één fysieke supporter mee te brengen. Ik twijfel eigenlijk of hier veel gehoor aan gegeven werd aangezien de supporters weer rijen dik stonden.

De vliegtuigreis op vrijdag verliep voorspoedig, net als het afhalen van het startnummer. Als deelnemer van AGWC kregen we een extra nummer met de leeftijdscategorie om op de rug te spelden. Het aantal standhouders op de beurs was duidelijk geïmpacteerd door het virus want beduidend minder dan normaal. Toch was deze dag nog niet ten einde want er wachtte ons nog een receptie in Southwark Cathedral kort bij The Monument langs de oevers van de Thames. We wisten eigenlijk niet wat we mochten verwachten. Vooreerst was er de verrassing dat de receptie wel degelijk in een kathedraal doorging. De prachtig verlichting zorgde voor een prachtig decor. Er werd ons een glaasje Prosecco aangeboden waar we zelf niet konden aan weerstaan, maar het viel ons wel op dat iedereen zowat alcoholvrij dronk. Dat kan wel eens gebeuren als je topatleten – zij het dan op jaren – bijeen brengt. Maar voor ons was het op dit moment vooral ontspannen genieten van de exquise hapjes. We maakten kennis met Lionel en Félix, twee Franse atleten die zichtbaar blij waren dat ze tegen ons Frans konden spreken. Dan was het tijd voor Hugh Basher, de London marathon race director om ons welkom te heten en zichtbaar geëmotioneerd de terugkeer van de marathon in de straten van London aan te kondigen na 889 dagen van afwezigheid. Ook Chris Miller van Abbott onderstreepte de intentie om er een onvergetelijke belevenis voor de atleten van te maken. Na anderhalf uur werden we aangemaand om in stilte de kerk te verlaten omdat de avonddienst moest beginnen.

De volgende dag werd het vooral een dagje van rusten en opnieuw PCR testen onder de naam van de Day2 test, een test die op voorhand gereserveerd dient te worden en binnen de eerste twee dagen van je verblijf in de UK dient uitgevoerd te worden. Omdat er veel regen verwacht werd, deden we onze shakeout run in St James’s Park ‘s morgens hoewel we niet van nattigheid gespaard bleven. Een laatste versnelling om de beentjes wakker te maken voltooide de voorbereiding. Nu restte enkel nog de wedstrijd. Tijdens de nacht was ik er achter gekomen dat ik mijn uurwerklader vergeten was en dat had de nachtrust zeker niet bevorderd. Ondanks verwoedde pogingen om ergens aan een oudere model lader te geraken werd het duidelijk dat ik ten hoogste nog de tijd zou kunnen aflezen op mijn uurwerk daar het batterijniveau onder 10% stond. Het werd dus een wedstrijd op gevoel. Tenslotte omarmde ik de gedachte wetende dat bij voorgaande marathons mijn sportuurwerk ook geen actieve rol had gespeeld. Alles lag nu klaar voor de wedstrijd inclusief de nieuwe Nike Vaporfly Next% 2 schoenen.

Na een vroeg ontbijt zondag volgde een 30 minuten durende treinreis van Victoria station naar Blackheath door de suburbs van London. Een korte wandeling bracht ons naar de groene vlakte van Greenwich waar er al een serieuze bedrijvigheid heerste. Hier moest ik afscheid nemen van Werner want waar hij in de gele verzamelzone (en rode start) verwacht werd, vond ik mijn weg naar de blauwe verzamelzone en start wave 2 in dezelfde kleur. Na de officiële screening tijdens het afhalen van het startnummer was de screening voor de benodigde negatieve PCR test deze keer oppervlakkig en nu ik in het verzamelpunt was bleef er nog een uurtje wachten over. De temperatuur was niet echt laag (11°C), maar toch kon ik , gezeten op de grond en ondanks een warme trainingsvest het bibberen maar moeilijk onder controle krijgen. Misschien was het wel een combinatie van spanning en koude. In ieder geval werd het door een vriendelijke mede-atlete opgemerkt die naast me zat te wachten en ze bood me prompt een extra trui aan die zij niet meer nodig had. Zo kreeg ik het eindelijk toch warm genoeg voor een kleine opwarming achteraan op het terrein. Na het laatse plasje ging startgolf 2 open en konden we naar het volgende verzamelpunt. Eerst was er de start van de rolstoel atleten en de elite dames. Na de start van de elite mannenlopers volgde eerst nog een groep Championship lopers, deze wedstrijd gold ook als het Britse kampioenschap, gevolgd door lopers uit startwave 1, voornamelijk M40 lopers. Uiteindelijk ging ook onze wave van start. Ik stopte nog even om Strava te starten en keek op mijn uurwerk als ik de startlijn passeerde. Het was 9u37m. Vermits Werner in de eerste golf van de rode start zou starten zou hij ongeveer 7 minuten voor mij vertrekken. Ik had berekend dat ik hem ongeveer tussen km15 en km20 zou inhalen. Al na de eerste kilometer had ik het juiste tempo te pakken. Van dan af volgde een inhaalrace die tot de finish zou duren. Het was steeds opnieuw van links naar rechts laveren om een klein gaatje te vinden. Ik was verbaasd hoeveel lopers er voor mij vertrokken waren. De eerste 5km ging in 17m35s, een beetje een voorzichtige start. De volgende 10km ging vlot. Gelukkig gaf mijn uurwerk nog de tijd aan zodat ik elke 20 minuten een Maurten gel kon binnenwerken. Rond km16 was ik ook weer bezig met bevoorrading toen ik Werner mijn naam hoorde roepen. Veel meer tijd dan voor “ha Werner” was er niet. Het was vooral zaak om geconcentreerd te blijven en te blijven naar voor pushen.

Ondertussen werd ik weer massaal aangemoedigd door het Londense publiek. Na halverwege bij 1u13m23s, de Tower bridge overlopen was ook weer een kippenvel momentje. Daarna draaiden we op naar rechts terwijl de spits van de vrouwenwedstrijd ons tegemoet kwam. Bridgit Kosgei volgde op en 20-tal meter achter een viertal. Voor ons lag er nog een 15km te wachten vooraleer we hier zouden voorbijkomen. Eerst moesten we nog naar Canary wharf. Na de M40’ers kwam ik nu stilaan in de Championship lopers en dat gaf mij weer moed. Ondertussen was er één loper die mij voorbij kwam gelopen en waar ik kon bij aanpikken. Maar toen we de bocht naar het westen maakten na 31km ging hij aan de kant en liet het werk aan mij over. Niet toevallig want vanaf nu volgde het lastigste deel tegen de wind in. Ik liet het niet aan mijn hart komen en bleef dezelfde inspanning leveren al besefte ik wel dat dit enkele seconden per km zou kosten. In de laatste 10 kilometer kon ik nog een aantal concurrenten inhalen, maar het werd nu wel zwaar.

Toch voelde ik dat ik niet echt aan het verzwakken was en voor ik wist waren we in de laatste mijlen, dan volgde de laatste kilometer, de laatste 385 yards en dan de lange bocht voor Buckingham Palace naar The Mall met de finish in zicht. Echt versnellen ging niet meer, dan maar gewoon tempo houden en finishen in 2u28m37s, een nieuw persoonlijk record. Onmiddellijk na de finish voelde ik de krampen opkomen. Meteen stroomde ook de berichtjes binnen, niet in het minst van mijn coach Claire Bartholic die mij opnieuw op het rechte pad hield tijdens de voorbereiding. Ik werd 63e in het massa evenement (zonder elite), 14de in het AGWC en 5de in M45. Geen podium maar in de wetenschap dat ik alles had gegeven, was ik toch tevreden.

Na een lange wandeling naar het hotel en een beetje rust en verfrissing, mochten we s’avonds nog naar het Westminster Park Plaza hotel voor een exclusieve receptie en huldiging van de nieuwe wereldkampioenen. Er was duidelijk veel werk gestoken om dit een unieke belevenis te maken. Alle internationale lopers tekenden present, alleen de thuislopers bleken spijtig genoeg niet aanwezig. We maakten er kennis met de ambitieuze Jason Rosamond, die getraind werd door Ryan Hall. Onder luid applaus werd de top 3 van elke categorie vervolgens op het podium geroepen voor een welverdiende trofee en huldiging. Opnieuw zette London hier een prachtig event neer wat maar moeilijk te overtreffen zal zijn. Na het officiële gedeelte werd er nog gepoogd om de atleten aan het dansen te krijgen, maar voor de meesten was het een vermoeiende, maar onvergetelijke dag geweest.

Virtuele London marathon | 04 Okt 2020 | 02:57:52

oktober 4, 2020november 22, 2020Damysis

COVID-19 zorgde ervoor dat de 40e editie van de Londense marathon een virtuele editie werd althans voor de gewone stervelingen. Terwijl de elite lopers rondjes rond St James’ Park in London draaiden, mochten wij zelf ons lokaal parcours uitstippelen om onze eigen virtuele marathon te lopen. Het was waarschijnlijk beter geweest voor de fairplay om te eisen dat het parcours uit één of meer rondjes zou bestaan om zo mogelijk voordeel uit hoogteverschil en wind te beperken, maar er werden geen echte voorwaarden gesteld. Ikzelf hield het kort bij huis en de dag ervoor tekende ik een lus uit van 16km, die ik tweemaal zou lopen, gevolgd door een ingekorte lus van 9 km. Aan het begin van de lus op weg naar Pellenberg was er één stevige, maar geleidelijke beklimming (50 meter klimmen), gevolgd door een steilere afdaling richting Korbeek-Lo om via de Oude baan terug naar Kessel-Lo af te zakken.

Omdat deze wedstrijd geen doel op zich was en om mijn kansen gaaf te houden op het BK 10km op de weg in Lokeren het volgende weekend, was de voorbereiding eerder beperkt gebleven tot een drietal langere lopen. Voor mij was het een lange loop zoals ik er al vele weekends één gedaan had met als enige verschil dat ik het nummer 702 op de borst gespeld had en de London app gebruikte voor de tijdsregistratie. Verder was er niet zoveel speciaal aan deze loop. Het was bewolkt en af en toe een regendruppeltje bij 11°C, dus al bij al behoorlijk loopweer.

Iets voor elf uur stapte ik het huis uit met 2 Maurten gels op zak, zette een flesje cola en water en nog 2 gels klaar als bevoorrading en startte de Garmin en de virtuele run in de speciale “London marathon” app. In mijn oor hoorde ik Steve Cram en Paula Radcliff die mij om de mijl zouden aanmoedigen, met op de achtergrond de joelende Londense crowd. Aan de voeten prijkten geen Nike Vaporfly of Alphafly. Deze bleven in de kast ten voordele van de bijna evenwaardige Nike Fly’s. Het begin ging heel rustig, na de eerste kilometer gaf de Garmin 5m12s aan. Stilletjes aan krikte ik het tempo op. Vooraf had ik gerekend een comfortabel tempo te kunnen lopen aan 4m30/km. Dat lukte aardig in de eerste 5km en deze waren bergop en wind tegen. Het tweede deel van het eerste rondje ging zonder echt te forceren 15 seconden per km sneller.

Na 16 km kwam de eerste passage thuis eraan. Ik nam een 40-tal seconden de tijd om iets te drinken en een extra gel weg te stoppen. Even later volgde er ook nog een sanitaire stop van 30 seconden. Dat alles zorgde ervoor dat ik halverwege 1u32m liet afklokken, maar wel met nog een beetje potentiële energie want ik had juist de tweede beklimming en het ergste stuk wind tegen op de ronde afgewerkt. In mijn hoofd had ik mijn doel ondertussen bijgesteld tot het blijven onder drie uur. Ik wist dat dit zeker haalbaar was, desnoods door in de laatste kilometers iets sneller te gaan. Ik herinerde me nog dat 4m17/km een tijd van rond de drie uur oplevert.

Vermits ik in de tweede ronde van 16km tenminste voor de helft van de kilometers een tijd onder 4min/km zag, wist ik dat het goed zou komen. Ik ving nog vrij fris de laatste ronde van 9km aan. Ik zette mij schrap want op km 34,50 volgde de derde beklimming in het Gasthuisbos op de kasseien. De lange uitloper na het steilste gedeelte zorgde voor een helling van een tweetal km. Bovenaan draaide ik 90 graden richting Pellenberg met de neus pal in een stevige wind voor nog een kilometer zwoegwerk vooraleer om te keren in Pellenberg dorp richting Kessel-Lo. Voor het eerst ging de hartslag boven de 150 bpm en ook de ademhaling werd even meer dan normaal. Het blijft tenslotte een marathonafstand. Het ging nu in een rustig tempo bergaf naar de virtuele meet. De Platte Lostraat heeft toch net iets minder uitstraling dan de Londense Mall. Met de joelende massa in je oor geeft het toch een beetje voldoening al is het maar een zwak afkooksel van de echte ervaring.

Ik finish virtueel als 504e (47e in de leeftijdsgroep M45) en met 2u57m52s bleef ik ruimschoots onder de beoogde drie uur. De prachtige herinneringsmedaille van deze 40e editie zou ik drie weken later met de post ontvangen. Volgend jaar hoop ik echter nog eens de “echte” ervaring in Londen mee te maken.

Nu is het vooral zaak om goed te recupereren om fris aan de start te komen van de laatste afspraak van het zomerseizoen, het BK 10km op de weg in Lokeren.

BK10000 m – zilver na overmoedig en ontoereikend solowerk

september 27, 2020oktober 18, 2020Damysis

Amper één week na het BK masters in Ninove, gaven de lange afstandslopers bij de masters alweer present, ditmaal in de Gaston Reiff arena in Braine l’alleud. Deze piste werd vernoemd naar Gaston Reiff, onze eerste gouden Olympische atleet in de Belgische atletiekgeschiedenis. Op de Olympische Spelen in London 1948 klopte hij de Tsjechische locomatief Emil Zatopek op de 5000m ondanks diens formidable eindspurt. Echter, aan de staat van de piste te zien lag dit roemrijke verleden toch al een tijdje achter ons. Bovendien keek de leeuw van Waterloo vanuit de verte toe op het sportgebeuren.

Na de commotie van vorige weekend had ik mij nog Saucony Fastwitch schoenen aangeschaft om volledig reglementair te zijn. Vermits het deze keer om een gecombineerde wedstrijd M35-M40-M45 ging, beloofde het deze keer een snellere wedstrijd te worden. Inderdaad in de eerste rondes ging het al meteen behoorlijk snel. Na amper 600m moest ik al een cruciale beslissing maken. Zou ik meegaan met de M40 of mij laten uitzakken. Ik besloot om het gaatje dat was ontstaan voor mij te dichten en te zien hoever ik zou komen. Op dat moment en voor de volgende 2 km liep alles zoals gepland. De vraag was of het ook nog na de derde km zou blijven duren. Ik voelde dat aanklampen steeds moeilijker werd en nadat ik al eens een gaatje had laten vallen, moest ik na drie kilometer afhaken bij het groepje. De resterende kilometers zou ik solo afleggen: een eindeloze, monotone onderneming. De benen gingen steeds stroever ronddraairen en met nog een 5-tal ronden te gaan zag ik Dirk Vermeiren opduiken in een groepje op 50 meter achter mij. De staat van mijn benen voelend wist ik dat het zwaar ging worden om hem af te houden. Met nog drie ronden te gaan, beende hij mij bij en na een ronde aanklampen, kwam mijn Waterloo en moest ik hem laten gaan. In de komende twee ronden kon hij de kloof nog serieus verder uitdiepen.

Ik bolde als tweede over de streep met een nieuw PR van 33min38s op de piste, ruim 35 seconden sneller dan verleden jaar. Deze keer was ik op mijn waarde geklopt. Kurt Verheyen werd derde een half minuutje later. Na bijna een uur wachten, konden we op het corona-proof podium onze eigen medaille over het hoofd tillen. Al bij al niet waarop ik gehoopt had, maar toch tevreden.

BK 5000m – 4de plaats met geslaagde warmtestrategie maar wedstrijdstrategie kon beter

september 19, 2020oktober 10, 2020Damysis

Op 19 september, de eerste dag van het BK master’s weekend mocht ik alleen naar de stad waar ik middelbare school heb gelopen – Ninove dus – om aan de oevers van de Dender het BK op de 5km te betwisten. Door het aanhoudende corona virus was slechts één begeleider toegelaten en geen supporters. Om één en ander onder controle te houden kregen we daarom ook een blauw armbandje. Bovendien dienden de atleten buiten de warmup/cooldown en de wedstrijd zelf, het feitelijke lopen dus een masker te dragen. Bij een zwoele temperatuur van 28°C en de hitte die van de piste afstraalde, beloofde het letterlijk een hete race te worden. Omdat ik onder warmere condities (grosso modo boven 22°C) niet naar verhouding presteerde, had ik van de warme zomer geprofiteerd om een warmtestrategie uit te denken en te proberen op training. Bij gebrek aan mogelijkheden om dit in een andere wedstrijd uit te proberen zou dit echter de eerste test in een wedstrijd zijn.

De strategie op de dag zelf bestond uit volgende elementen: een cooling vest, pre-hydratatie, electolyte loading en een korte warm-up. De dag ervoor had ik de cooling vest reeds met water geladen en daarna een nachtje in het diepvriesvak gestoken. Voor het transport had ik een kleine coolbox voorzien, wat meteen ook handig was om nog wat ijswater mee te nemen. Voor en tijdens de verplaatsing had ik ervoor gezorgd dat ik genoeg gehydrateerd was. Om ook genoeg mineralen binnen te hebben had ik 3 uur op voorhand een tablet PH 1000 van Precision Hydration opgelost in 500ml water gedronken. Om de lichaamstemperatuur zo laag mogelijk te houden voor het aanvangen van de wedstrijd, deed ik de warm-up in de cooling vest. Ik kortte de warm-up ook in tot 10 minuten: 5 minuten loslopen, gevolgd door enkele strides van 150m (geleidelijk naar 80-90% van topsnelheid gaan en dan terug uitbollen) en terug een paar minuten loslopen. Daarna hield ik de vest zo lang mogelijk aan en zocht ik de schaduw op, zodat ik “fris” aan de start verscheen klaar om te vertrekken.

Onder het commando van Gert Stuyven beginnen we relatief rustig aan de eerste rondjes om de eerste kilometer te ronden in 3m24. Na de eerste kilometer pikt het tempo op en al snel blijven we nog met zes over. Na 2 km neemt Jérôme Hilger-Schutz over en drijft het tempo nog iets op. Na 3 km hoor de speaker zeggen dat we nog met vier overblijven. Het voelt comfortable hard aan, toch durf ik niet echt doordrukken en de forcing te voeren, nog steeds bang hoe ik ga reageren op de warmte. Plots blijft er nog één ronde over. Bert Torbeyns, de latere winnaar begint de debatten en neemt direct 20 meter, dan reageert Jérôme en op 300m van de meet zet ik ook mijn sprint in. Ik hoor aan de voetstappen en het gehijg dat de andere twee achter mij ook reageren. We lopen nu terug in op de eerste loper, nog 100 meter en ik loop nog steeds in tweede positie maar ik voel de druk komen van achter en de benen beginnen te verzuren. Op 80 meter voor de meet komen ze mij alletwee voorbij, er zit niks meer in de benen om nog te reageren. Ik eindig als vierde op een luttele 2 seconden van nummer 2 en 3. Net geen podium, even is het de ontgoocheling verbijten. Met eenzelfde tijd als verleden jaar onder warmere omstandigheden, maar met veel minder afzien, kan ik wel leven. Achteraf beklaag ik het mij toch een beetje dat ik de wedstrijd niet harder heb gemaakt, we zullen echter nooit weten of dat veel verschil gemaakt zou hebben. Van de warmte heb ik in ieder geval niets gemerkt en dat is ook wel al anders geweest. Zonder meteen na de eerste keer euforisch te willen worden, blijkt de warmte strategie toch te helpen.

Achteraf ontspint zich nog een hele discussie omtrent het onreglementair dragen van de Nike VaporFly’s. Inderdaad, nadien leer ik dat vanaf midden augustus op de track de zool maar 25mm mag zijn en dat betekent geen Nike VaporFly of AlphaFly. Op de weg blijven deze dan weer wel toegelaten. Er valt geen excuus in te roepen. Als atleet word je immers geacht ten allentijde op de hoogte te zijn van het reglement. In ieder geval was ik me van geen kwaad bewust te meer omdat noch de juryleden noch de medelopers vooraf enig bezwaar hadden gemaakt. Ook na mijn navraag bij de jury, werd niet gezegd dat het verboden was. Maar voor de wedstrijd van volgende week zal ik toch maar voor reglementaire schoenen zorgen.

Verder waren er twee(!) gouden medailles voor clubgenoot Marc Neefs (M55) op 800m en 1500m. Hij maakt optimaal gebruik van een uitstekende conditie en de overstap naar een nieuwe leeftijdscategorie. Ook Marijke Willekens(W55) haalde tweemaal goud op 1500m en 5000m. Tenslotte was er ook nog goud voor Mona Rahmé (W40) op 1500m.

Top 35 Runner’s World Lage landen marathonranglijst 2019

februari 1, 2020januari 29, 2020Damysis

Net als vorig jaar was het ook dit jaar weer uitkijken naar het Februari nummer van Runner’s World NL/BE om te kijken hoe het er in marathonland aan toe gegaan was in het afgelopen jaar en op de hoeveelste plaats we onszelf zouden vinden.

De opwaartse curve werd ook deze keer volgehouden al wordt het steeds moeilijker om nog plaatsjes te winnen. Daar waar ik vorig jaar nog op de 50e plaats stond, legde ik nu beslag op de 34e plaats, zowaar 16 plaatsen winst.

Een vergelijking van het aantal lopers vermeld in de Runner’s World marathonlijst over de laatste drie jaar, leert ons dat er systematisch meer mannen en vrouwen in slagen om een marathon respectievelijk onder 3 uur dan wel 4 uur te lopen en dat zowel in Nederland als in België. Ik denk dat we er dus mogen vanuit gaan dat de marathonsport nog steeds aan populariteit wint in de Lage landen. Opvallend is dat bij de mannen de Nederlanders na een status quo jaar ons in aantal weer voorbijsteken, al zijn de aantallen tussen de twee landen zeer vergelijkbaar. Een heel ander verhaal zien we bij de dames, waar de Nederlandse vrouwen duidelijk meer vertegenwoordigd zijn met een gelijklopende stijgende tendens in beide landen de laatste drie jaar. De Belgische vrouwen hebben hier iets goed te maken.

Tot slot maakte ik me de bedenking dat de limieten voor mannen en vrouwen – respectievelijk 3 uur en 4 uur – toch vrij ver uit elkaar lagen. Ik was benieuwd of er éénzelfde aantal lopers zou zijn uit beide groepen als de limieten vergelijkbaar waren. Daarom heb ik me gebaseerd op de respectievelijke WR bij de mannen (02:01:39, Eliud Kipchoge) en vrouwen (02:14:04, Brigid Kosgei) en via een simpele regel van drie berekend wat het equivalent is bij de vrouwen voor een tijd van 3 uur bij de mannen: 3u18m22s. Het aantal vrouwen dat er in slaagt om deze tijd te lopen is zowel in België als Nederland stijgend, maar de aantallen liggen beduidend lager dan bij hun mannelijke collega’s. De Nederlandse vrouwen doen het opnieuw iets beter. Conclusie is dat we dringend op zoek moeten naar snelle vrouwen die het evenwicht kunnen herstellen.

Laat ons tot slot nog eens inzoomen op de prestaties van de Belgische mannen en vrouwen.

Bij de mannen neemt Bashir Abdi met een nieuw Belgisch record de fakkel over van Koen Naert, die de laatste twee jaar de lijst aanvoerde. Beiden schuiven systematisch dichter naar de absolute wereldtop en ze maken de kloof met de nummer drie groter. In het algemeen wordt er over de hele lijn sneller gelopen, maar zeker in de top 5. Ter ondersteuning van deze vaststelling, met mijn tijd van 2:29:15 word ik dit jaar 34e (2019), maar voorgaande jaren zou ik een stuk dichter eindigen in de lijst, respectievelijk 23e (2018) en 20e (2017).

Bij de vrouwen zien we een ander beeld. Daar treedt eerder een nivellering op in de top 5 en zelfs top 10, met toptijden die zelfs iets achteruit gaan in sommige gevallen. Nina Lauwaert blijft ook dit jaar de Belgische koningin van de marathon. Verder is er ook bij de vrouwen een algemene sneller tendens die zeer gelijklopend is met deze bij de mannen.

Bron cijfermateriaal: Runner’s World Feb 2018, 2019, 2020

PK Cross Gooik – schildje veroverd in modderpoel

januari 12, 2020januari 30, 2020Damysis

Het doet altijd plezier om terug te keren naar het Pajottenland en zeker als het naar Gooik, de parel van deze streek is. Al bleek al vlug dat het parcours allerminst een parel was dit jaar. Vorig jaar was de passage door de weide – waar op en af gelopen moest worden – al pittig, maar toen was er nog een min of meer beloopbaar pad. Dit jaar zakte je gewoon enkeldiep in de modder, daar kon niet aan ontkomen worden. Velen voor onze reeks hadden het al geprobeerd door alternatieve trajecten uit te testen en zelf probeerde ik het tevergeefs elke ronde ook opnieuw – links, rechts, midden – het bleef onveranderd zwaar werken om de zuigende en ijskoude modder te doorklieven. Naast het parcours was er nog een verzwarende factor voor de wedstrijd. Dit jaar fungeerde deze cross immers ook als Provinciaal kampioenschap wat toch steeds tot een sterkere bezettingsgraad leidt. Tot slot was dit ook een test om te kijken hoe het met de basisconditie stond na de voltooiing van twee trainingsblokken van 6 weken in de marathonvoorbereiding naar London. Neem daarbij nog de aanwezigheid van de familie als supporters en ik stond toch iets zenuwachtiger dan normaal aan de start. Door mijn tragere start vorig jaar was ik na een 300m even opgehouden, dus dat wilde ik dit jaar absoluut vermijden. Dit jaar nestelde ik me voor de start tussen de latere winnaars Koen Penninckx/GRIM (Masters) en Wout Debroyer/DCLA (Juniors) dus dit excuus kan ik nu niet inroepen.

En… ik werd niet opgehouden dit jaar, maar toch liep ik in de eerste km net dat beetje te hard van stapel, zodat het metertje stevig in het rood ging bij de eerste passage door de modderweide. Omdat we elkaar kruisten bij het op en af lopen, stelde ik ook vast dat eeuwige rivaal Chris Wouters/ROBA niet zo heel ver achterlag. En hoewel het voor hem reeds de derde wedstrijd van het weekend was en hij ook niet topfit was, heb je aan hem altijd een kwaaie klant. Na de passage door de weide volgde een rondje rond één van de ex-voetbalvelden van SK Gooik waarop ik wel in marathonmodus kon overschakelen. Ik merkte al vlug dat het deelnemersveld weliswaar uitrekte, maar dat de plaatsen behouden bleven.

Opdraaien over het brugje na de passage door de wei, klaar om weer tempo te maken (foto: Luc Van Ongeval)

Bij nog een volgende passage stelde Michel Jordens die ook naar Gooik was afgezakt me gerust. Ik lag op de 5de plaats bij de Masters (M35-45) en ruim voor in de M45 categorie. En zo zou het ook blijven tot aan de finish.

Op weg naar de finish in de laatste rechte lijn. (2020) (Foto: Luc Van Ongeval)

De finish lag precies op dezelfde plaats als bij mijn eerste kennismaking met de atletiek onder de vorm van de jaarlijkse scholencross. Alle Gooikse basisscholen bekampten elkaar op en rond dezelfde voetbalvelden.

Gooikse scholencross op dezelfde plaats (1983) (Foto: Luc Van Ongeval)

Voor mij was het de ontdekking van een nieuw talent.

Toen wel op het podium. (Foto: Luc Van Ongeval)

Onmiddellijk na de finish word ik bijgestaan door de trouwe supporters (Jill, Inne en mama Martine) die er voor zorgen dat ik geen kou vat. Op de achtergrond DCLA’er Davy Segers klaar om het podium als tweede bij de Masters (M35-50) te bestijgen. Van de originele blauw-gele kleur van de schoenen bleef weinig zichtbaar.

Net na de finish (Foto: Luc Van Ongeval)

Daarna volgde de nabespreking met Chriske Wouters/ROBA (6de) en ex-profvoetballer Yves Buelinckx/OEH (10de), de lijven duidelijk getekend door de modderige passages. Op de achtergrond is het niet duidelijk of Wouter Verbist/ROBA (18de) aan het bekomen of aan het nagenieten is.

Nabespreking met de collega’s. (Foto: Bram Van Ongeval)

Provinciaal kampioen Vlaams-Brabant veldlopen M45 – schildje

NYRR Virtual Resolution run 2020 5km: tradities moeten er zijn

januari 4, 2020januari 23, 2020Damysis

Als je na drie opeenvolgende jaren reeds van een kleine traditie kan spreken dan is deze gratis virtuele run voor de derde keer georganiseerd door de New York Road Runners in samenwerking met Strava er zeker één aan het worden. Waar er bij de eerste editie in 2018 slechts 2788 deelnemers waren is dit aantal inmiddels serieus toegenomen (2019: 6915 deelnemers; 2020: 15651 deelnemers) en men is dus goed op weg om het deelnemersaantal van de echte wedstrijden te evenaren en misschien zelfs te overtreffen. Men is immers niet gebonden door veiligheidsoverwegingen of overvolle straten door de gedistribueerde participatie in tijd en ruimte in virtuele lopen. Ook in België neemt de populariteit zienderogen toe ( 2018: 18 deelnemers; 2019: 35 deelnemers; 2020: 103 deelnemers).

Net als verleden jaar werd ik in mijn poging bijgestaan door mijn fietsende zoon Jins die ook voor het beeldmateriaal zorgde. De weerscondities waren vrij goed met enkel een licht briesje traditioneel tegen in de laatste kilometers. Zoals steeds liep ik als opwarming het parcours ter verkenning om zeker te zijn dat er geen onverwachte wegenwerken gestart waren die de poging in de war zou kunnen sturen.

Een korte impressie op de Diestsesteenweg (Video: Jins Van Ongeval)

Om het wedstrijdgevoel een beetje te evenaren, drukte ik de BIB af die door de NYRR ter beschikking werd gesteld. Het mag een beetje raar ogen om met een loopnummer van een New Yorkse loopwedstrijd door Kessel-Lo te draven, maar het geeft altijd dat extraatje. Vanwege de verwachte tegenwind nam ik net als verleden jaar een beetje een behouden start, maar ook in de derde kilometer kon ik het tempo nog vrij hoog houden. In de laatste kilometer werd ik nog even door mijn fietsende zoon uit de wind gezet, maar in de eindspurt van de laatste honderden meter stond ik er alleen voor. Eénmaal over de virtuele eindmeet stonden we beiden uit te puffen.

Aangezien ik de virtuele 5km races steeds op hetzelfde parcours loop, zijn ze ook een beetje een graadmeter voor de conditie. Dit jaar voltooide ik de 5km in 16m32s wat de beste prestatie tot nog toe is (2018: 18m21s; 2019: 17m05s). De conditie zit blijkbaar al goed vroeg in het seizoen. Hopelijk kan ik hierop zonder blessures verder bouwen.

Bron: NYRR results. Vergelijking en progressie in de edities van de laatste drie jaar.

De sterkere tijd vertaalde zich echter niet in een betere rangschikking. Daar waar ik aanvankelijk 2de stond, kwamen er in de dagen erna nog een aantal sterke prestaties bij, zodat ik in het eindklassement op de 10de plaats beslag legde en dat zijn 3 plaatsen minder goed dan de vorige editie. Het groter aantal deelnemers zal daar niet vreemd aan zijn.