Op zaterdag 12 Oktober 2019, de dag vóór de Chicago marathon wordt sinds 2016 de Internationale Chicago 5K wedstrijd gelopen. Met meer dan 130 nationaliteiten aan de start kan er terecht van een internationale loop gesproken worden. Het internationale karakter van de wedstrijd wordt dan ook speciaal in de verf gezet door de landsvlag van elke deelnemer op het startnummer aan te brengen.
Deelname was voor Werner en mezelf een aangename manier om de benen nog eens los te gooien. We hadden ons ingeschreven op basis van een 5min/km tempo maar waren toch nog in Corral A ingedeeld. Omwille van het rustige tempo en ook omdat bij de start om 7u30 een temperatuur van slechts 3°C was voorspeld, hadden we ons toch iets warmer aangekleed dan de volgende dag gepland. De singletten en korte broeken bleven op hotel en werden vervangen door lange broek en windjacket. Terwijl de eindstreep ongeveer voor de deur van ons hotel was getrokken, werd de mijl naar de start aan Daley Plaza in Washington Street als opwarming gebruikt. Toen we aankwamen weerklonk reeds het a capella gezongen Amerikaans volkslied en restten er nog een tiental minuten voor de start. Nadat we ons met enige moeite over de omheining in het A corral hadden weten te werken omdat we in onze haast aan de verkeerde kant van het startvak uitkwamen, werden we naast de race director verwelkomt door Deena Castor, Joan Benoit Samuelson en toen nog wereldrecordhoudster Paula Radcliff. Veel woorden werden er echter niet aan vuil gemaakt en voor we kou konden krijgen weerklonk de starttoeter. De slang kwam traag op gang en we lieten ons meevoeren met het tempo. Nadat we het blokje om waren gelopen liepen we enkele honderden meters onder de El (elevated train) van de Loop, een unieke ervaring. De straten waren vergelijkbaar met de Belgische dus zeker niet putvrij, maar alles lag er wel kraaknet bij. We hadden verwacht dat we onder de voet zouden worden gelopen door later gestarte lopers, maar dat viel reuze mee, een in Spiderman verklede loper niet te na gesproken. Voor we het goed en wel beseften draaiden we Michigan Avenue op. Na een bocht van 360° werden de beentjes nog eens kortstondig getest met een versnelling, alvorens naar Ida Wells en de finish af te slaan. We eindigden 252ste en 253ste in 22m37s.
Na de finish werden we nog overstelpt met gadgets, waarvan een originele Chicago muts niet alleen de mooiste maar zeker ook de nuttigste was. Het was net 8u toen we ons hotel weeral binnenstapte en ons ten volle konden concentreren op wat de volgende dag ging gebeuren.