Op vrijdagavond 16 augustus was het verzamelen geblazen voor de fine fleur van de Lubbeekse loopscene op de Lindense bosloop, één van de vier manches van de “marathon van Lubbeek”. Er stonden drie afstanden geprogrammeerd: 4, 7 en 14km. Het parcours was nagenoeg hetzelfde als verleden jaar, alleen waren start en finish verschoven naar het Chirolokaal in de Kerkdreef. Dat betekende dus voor de langste afstand dat er – na een inlooprondje – in 2 rondes heel wat geklommen mocht worden.
Het voordeel van een wedstrijd zo dicht bij huis is dat je er als opwarming naartoe kan lopen. De benen voelde nog wat zwaar aan van de trainingen van de laatste weken. Ik had dan ook geen speciale rust gehouden als voorbereiding. Het was eerder een goede manier om een doorgedreven training te hebben. Naast een ruime aanwezigheid van Brokkenlopers, was er ook een ruime vertegenwoordiging van de familie Heselmans want naast Werner was ook de tweeling van de partij.
De warm-up gebruikten we om Tibo en Tobi aan te moedigen die in de 4km beslag legden op de 6de en 7de plaats. Tobi bleek net iets sterker te zijn vandaag.
Dan werd het voor ons ook tijd om ons naar de startlijn te begeven. Afgaande op Werner’s tempo op training schatte ik dat we ongeveer aan hetzelfde tempo zouden lopen. Met enige vertraging klonk het startschot. In de inloopronde van ongeveer één km legde de wedstrijd zich meteen in een min of meer definitieve plooi. Ikzelf sloot aan bij Alain Iwens en zonder een woord te zeggen, vonden we elkaar in het regelmatig afwisselen aan de kop. Soms nam de éné een beetje voorspong dan de andere maar nooit meer dan een paar meter. Bij de eerste passage aan de meet vernamen we dat we op een 5de en 6de plaats lagen.
Voor ons zagen we nog Frank Van De Weyer in 4de stelling lopen. Bij het afslaan van de Nachtegalenstraat zag ik dat Werner een 25m achter ons liep. Bij de bevoorrading boven op de Kasteeldreef had ik de indruk dat hij zelfs dichterbij kwam en ik besloot om hem een beetje op te wachten, met het idee dat we misschien een groepje van drie konden vormen. Net toen hij op het punt stond aan te sluiten in de steile afdaling uit het bos hoorde ik een scherpe kreet achter mij. In de donkerte van het bos had Werner zich mistrapt en zijn enkel omgeslagen. Ondanks de pijn ging hij gewoon door. Ondertussen was de kloof met Alain iets te groot geworden om nog terug te keren. We hielden het tempo wel strak en kwamen met de glimlach binnen op een 6de (Werner) en 7de plaats (Tom).
Vijf minuten eerder had Kevin Verluyten afgetekend gewonnen voor Chriske Wouters en Bart Geldof. Voor de rest werd het bijna een clean sweep van de Brokkenlopers in de top 10, toch wel een indrukwekkende prestatie. Die doorgedreven trainingsmethodes van Jeroen werpen duidelijk hun vruchten af…
