Midden September wachtte mij in Berlijn mijn tweede grote doel van dit jaar: een marathon in 2u33m proberen te lopen. De omstandigheden waren bijna perfect (een goede trainingscyclus achter de rug en ideaal marathonweer, echt wereldrecord omstandigheden :-)). Aan de start stond ik slechts een twintig meter achter de elite, de adrenaline kolkte. In zo een omstandigheden probeerde ik langzaam te starten maar natuurlijk vertrok ik te snel met de eerste vijf km tussen 03m25s en 03m30s/km. Aan de Siegessäule op het einde van de grote boulevard sloot ik me aan bij een groep vrouwelijke elite subtoppers en besloot bij hen te blijven. Ondanks de matige temperatuur drupte het zweet al vanaf de eerste kilometer.
In de komende tien kilometer voelde ik me niet geweldig (34m50s), maar ik klampte achter in het groepje aan. Dan begon het eindelijk beter te gaan. De ademhaling was nu onder controle en de volgende vijf kilometer waren de beste van de ganse wedstrijd. Ondertussen werd de groep van ongeveer tien vrouwen gelijkmatig door Antonio gehaasd en alles bleef rustig samen tot km 21 (1u13m36s) vooraleer het tempo plots naar boven ging (03m22/km) alsof we reeds aan de aankomst waren. De gevolgen lieten niet op zich wachten; het groepje explodeerde compleet. Ik liet twee vrouwen gaan en besloot dat mijn beste optie was om bij Antonio te blijven in een groepje van nog slechts vijf. Aan km 25 was Antonio klaar en stapte hij uit de wedstrijd. Het groepje verbrokkelde verder en net als Kipchoge had ik nog 17 lange eenzame kilometers te gaan. In tegenstelling tot hem was ik echter een beetje aan het vertragen, maar ik was toch nog steeds op schema voor een prachtige tijd. Na twee uur bij het 34km punt hoorde ik de speaker aankondigen dat Kipchoge een ongelooflijke wereldrecord aan het vestigen was inn 02u01m … 36,37,38,39s. Dat gaf me terug enige hoop om ook een mooi resultaat te behalen. Ik voelde me moe maar nog niet gebroken. Als ik in de laatste 8 km 4m00/km kon lopen, zou ik mijn doel bereiken! Ik zei tegen mezelf dat de marathon nu echt zou beginnen en dat ik moest volhouden. Ik wist dat mijn zoon en vrouw rond km37 zouden staan met een frisse Cola en ik wou hen zeker niet teleurstellen. Rond die tijd voelde ik echter ook dat de benen aan het verkrampen waren.
Plotseling bij km 39 net aan de voet van een brug met minimale stijging, verkrampte mijn rechterbeen compleet en kwam ik abrupt tot stilstand. Onmiddellijk schoot een vriendelijke steward me ter hulp en bood me aan om – op hem steunend – mijn rechterbeen te strekken. Elke tien seconden probeerde ik opnieuw te vertrekken, maar tevergeefs. Onnodig te zeggen dat dit alles werd vergezeld door enkele Vlaamse krachttermen, die echter door de Berlijnse steward maar al te goed begrepen werden. Ondertussen kwamen enkele medici vanuit de nabijgelegen drinkpost drie bekers water brengen en boden me aan om in de tent te gaan liggen, iets wat ik vriendelijk weigerde. Ik wist inmiddels dat de kans om de doeltijd en een mooie plaats te lopen verkeken was.
Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder.
Eindelijk na drie kostbare minuten kon ik weer voorzichtig vertrekken. Vanaf dan zat er niets anders op dan vlak onder de drempel proberen te blijven zodat de krampen niet terug zouden keren. Iets wat helaas niet volledig succesvol was, want even later moest ik opnieuw een korte stop maken voordat ik in de laatste twee km langzaam weer kon versnellen. Uiteindelijk finishte ik in 02u36m06s als 212e en 14e in mijn leeftijdscategorie (M45). Ondanks het feit dat dit een verbetering was van mijn persoonlijk record met drie minuten bleef ik met een ontevreden gevoel achter omdat ik mijn doel niet had gehaald hoewel ik er zo dichtbij was. Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder. Het is wel leuk om de vrouwen met wie ik liep te zien eindigen in de top 20 resultaten (meestal tussen 2u28 en 2u32). Nu is het moment aangebroken om te rusten, te herstellen en alles te laten bezinken … Boston wacht al op me voor een nieuwe poging.