In het begin van het jaar kijk ik net als menig andere marathoner van de lage landen uit naar de marathonranglijst die jaarlijks in de februari editie van Runner’s World verschijnt. Het principe is simpel, de marathon tijden van alle Belgische en Nederlandse lopers van het voorbije jaar worden verzameld en vervolgens op basis van de best geregistreerde tijd per land en geslacht gerangschikt. Voorwaarde is wel dat je als man onder 3 uur en als vrouw onder 4 uur gelopen hebt, iets waar dit jaar 640 mannelijke en 745 vrouwelijke Belgen in slaagden.
Ik dus volle goede moed naar de winkel om een nummer van het welbekende lopers magazine aan te schaffen. Om er de spanning enigszins in te houden weersta ik – zij het met enige moeite – de drang om reeds in de winkel het blad open te slaan. Na het uitladen van de boodschappen heeft het wachten echter lang genoeg geduurd en ik blader direct door naar de laatste pagina’s van het blad waarna ik gewapend met mijn bril het speurwerk in de lijst begin. Op de eerste plaats staat net als vorig jaar – hoe kan het ook anders – onze regerende Europese kampioen Koen Naert en nadat ik ook enkele bekende namen van onze DCLA club ben tegengekomen vind ik mezelf al vrij snel terug op de 50e plaats. Dus na net Top 300 in 2016 en Top 150 vorig jaar stijg ik weer iets in de Belgische marathon hiërarchie. Een warm gevoel van voldoening overvalt me en ik vraag me stiekem af of er volgend jaar nog beterschap te verwachten valt. Het wordt weer uitkijken naar het spannend moment begin februari volgend jaar.