De 15de editie van de Vijverrun was reeds lang aangekruist in de agenda, maar toch zakte ik geplaagd door wat blessureleed zonder ambitie naar het Limburgse Bolderberg af. Het weer was typisch voor deze tijd van het jaar: niet bijster warm bij 9°C behoorlijk wat wind en af en toe een (hagel) bui.
Dit was ze dan, de generale repetitie voor Boston. Het plan voor Boston was om naar Maurten producten over te schakelen, maar dit moest natuurlijk eerst getest worden. Dit betekende dat ik volledig uitgerust was met drie Maurten Hydrogel-100 gels, na eerst al een oplossing van Maurten Drink Mix 320 te hebben gedronken.
Ondanks één dagje taper liet de warming up alleszins niet veel goeds vermoeden. Het linkerbeen speelde nog steeds op en zelfs na de warmup voelde ik nog tintelingen die het lopen onaangenaam maakten. Daarom maakte ik voor mezelf uit dat een behouden start het beste was. Ik hield me wel voorin, maar zag eerst een groepje van twee en daarachter een groepje van drie lopers wegschuiven. Hoewel het laatste groepje van drie niet uit het zicht verdween liep de achterstand op tot een 40-tal seconden aan de eerste controlepost na 5 km. Daarna stagneerde het verschil en had ik het gevoel dat ik op de zwaardere stroken door het veld en in het bos dichterbij kwam. Vanaf km 10 werd het duidelijk dat de kloof nu wel echt kleiner werd. Toch zou het nog 5 km duren voor de laatste meters tegen de wind langs het Albertkanaal gedicht waren. Onder aanmoediging van de ganse familie kon ik net voor hen aansluiten. Na de tijd genomen te hebben voor een eerste gel kwam het moment om door te drukken; het was nu wind mee op de weg en dat gaf vleugels. Ogenblikkelijk haakten de anderen af, we waren nog niet half race maar ik zat nog relatief fris.
Vanaf km 20 lieten we het deel van het parcours op de weg achter ons en na een nogal natte modderige passage enigszins verlicht door planken zodat je niet teveel in de modder zou zakken draaiden we links de Vrunstraat in aangemoedigd door een groep luidruchtige supporters met een spandoek “Hup Tom”. Even dacht ik dat ik een geheime fanclub in Limburg had, maar zoals we na de finish zouden leren was het bedoeld voor een andere Tom die 40 jaar werd en dit vierde door de Vijverrun te lopen.
Vanaf km 23 begon de inspanning zich te laten voelen bij het afdraaien van de Vrunstraat toen het heuvelend door het bos ging. Aan de voet van de Kluis maakten de jachthoornblazers zich klaar. Hier zouden we een twee kilometer voor het einde nog eens voorbijkomen. De derde plaats leek nu wel geconsolideerd, maar nog steeds speelde de gedachte dat het bij verzwakking snel kon gaan, dus hield ik het tempo hoog.
Aan km 25 kwam er een kort stukje waar je de andere deelnemers tegemoet liep, met ook tijd voor een korte drankbevoorrading. Nog 8 lange kilometers te gaan voornamelijk op onverharde wegen.
Bij km 29 zag ik plots in de verte een witte loper die ik traag maar stelselmatig inliep. Aangezien hij hetzelfde parcours volgde kwam ik tot de conclusie dat dit de nummer twee in de wedstrijd was. Ik bedwong de drang om te vlug in te halen want ik wist dat de kilometer lange klim naar de Kluis nog lag te wachten. Net aan de voet, bij de tweede passage aan de jachthoornblazers vond ik de aansluiting. Hoewel ik de paslengte nu verkleinde tijdens de helling en ik de ademhaling onder controle bleef houden, ontstond er toch vrij snel een gat. Op de top restte enkel nog een snelle afdaling alvorens voldaan de finish te bereiken. De nummer 1, Cedric Hauben was al bijna drie minuten binnen. Ik was onverhoopt tweede geworden.
Gelukkig kon de recuperatie vrij snel ingezet worden met een lokale Bolderbergse Tripel. Onder klaroengeschal mochten we het podium bestijgen om onze medaille van de plaatselijke Schepen Yasin Gül in ontvangst te nemen. Het was weer al even geleden dat ik nog eens bij de beste drie was. Het blijft een beetje onwennig zo een podiumceremonie, maar mij hoor je niet klagen.