Categorie: Uncategorized

Omdat de voet het zo goed uitgehouden had de dag ervoor en de recuperatie prima was na een verkwikkend bad na de Warandeloop, besloot ik om de volgende dag zuidwaarts te trekken naar Nivelles om deel te nemen aan de cross van de gerenommeerde traditieclub CABW (Cercle Athlétique du Brabant Wallon) met atleten zoals marathoner Dorian Boulvin en 1500m specialiste Elise Vanderelst. Het epicentrum van het gebeuren was de Ferme de l’Hostellerie, een vierkantshoeve waar zich in de verschillende vleugels de inschrijving, vestiaires en toiletten bevonden. De wedstrijden speelden zich op een nieuw parcours een 20 tal meter lager in de velden af.

Het contrast met de cross die ik gisteren liep kon nauwelijks groter zijn. Het begon al met de inschrijving. Er werd nog gebruik gemaakt van het papieren strookje dat je voorzien van jouw gegevens met je nummer op de borst moest spelden en bij de finish moest afgeven. Ik loop niet zo vaak crossen, maar dat had ik sinds de invoering van atletiek.nu en post-corona niet meer gezien. De kleedkamer was in een van de overigens wel goed verwarmde stallen. Verder was het parcours in niets te vergelijken met gisteren. Dit was cross met de grote C: modder overal, glibberig, 360° bochten, steile bergaf, lastige ploeterstroken, maar ook een lopend stuk in het bos en vooral een lastige 250m serieus bergop naar de finish toe. Daartegen was de bosloop van gisteren een formule 1 parcours. Eén ding was duidelijk: op zo een parcours win je niet per ongeluk, zeker al niet als de afstand 7500m is.

Vermits alle mannen categorieën van junioren, senioren tot masters samen liepen, pakten zich een 50 tal lopers samen aan de start. Even nog een opmerking over mijn witte spikes en dat dit niet lang zo zou blijven en dan stonden we klaar voor het startsein. Geen startschot want de starter was zonder kogels gevallen, maar plan B een scheidsrechters fluitje zou het peloton op gang brengen. Met de bosgrond van Tilburg nog aan de schoenen, want onvoldoende tijd om ze te poetsen en nog te laten drogen, ging het in gestrekte draf naar de eerste bocht die als trechter dienst deed. Beseffend dat dit een lange zware cross ging worden, ging ik bewust een beetje meer behouden dan gisteren van start tussen de 10de en 15de positie. We kwamen nu in een slingergedeelte van het parcours waar we drie keer op en af moesten lopen. De eerste drie keer omhoog liepen nog vrij vlotjes, maar dan was ik pas halverwege de eerste van zes ronden. Bij al dat krachtwerk bleek duidelijk dat de jeugd beter geplaatst was, maar in de tweede helft van de ronde was het vlak en kon er tempo gemaakt worden, iets wat me meer lag. Vlak voor het einde van de ronde volgde een snelle lange afdaling. De gedachte dat dit nog 5 keer zou moeten overwonnen worden, maakten mij een beetje moedeloos. Ik kon mijn plaats wel handhaven, maar de stroken bergop gingen vanaf de derde ronde toch niet meer van harte. Terwijl het spoor met elke ronde in de bochten steeds dieper uitgegraven werd door de centrifugale krachten, leek ook de zuigkracht van de modder elke ronde groter te worden. In de voorlaatste ronde kwamen er nog een drietal lopers voorbij. Met elke ronde was er ook meer modder om mee te sleuren aan spikes en benen. Met nog een halve ronde te gaan, hoorde ik dat Dorian Boulvin, die verleden week nog 7de werd in het BK en daardoor net het EK miste, als eerste over de meet kwam. Nog een laatste spurtje bergop en dan de meet over waar de kaartjes in de juiste volgorde werden gestoken. Mijn eerste bekommernis was om iets warm aan te trekken. Mijn verwondering was dan ook groot dat ik vrij vlug na de aankomst op het podium werd geroepen als derde master (16de algemeen). Ik repte me naar het podium en kon mijn trui al weer uittrekken. Ik flankeerde er twee dertigers van de plaatselijke club, Adrien Willemet en François Decamk, die ruim beter waren.

Heel eerlijk, zonder afbreuk te willen doen aan de elegantie van de verschijning van Mr. Noël Levêque, de voorzitter van de club had ik de prijs liever uit handen van Elise Vanderelst gekregen zoals bij de andere podia. Maar Elise was zich al aan het opwarmen om daarna ruim de maat te nemen van de andere dames.

Ik kan iedereen aanraden om eens te komen proeven van deze lastige, charmante cross uit de oude doos aan de andere kant van de taalgrens. Het kleine aantal Vlamingen doet deze organisatie eigenlijk onrecht aan. Ik hoop dan ook dat bij volgende edities ook enkele clubgenoten de weg vinden.

Foto’s eigen wedstrijd: Christian Chretien; Foto podium: Adrien Willemet (supporter)

Voor mijn debuut in een internationale cross had ik de Warandeloop in het Nederlandse Tilburg uitgekozen. De Warandeloop aan de gelijknamige laan op de terreinen van de plaatselijke universiteit is een cross die uitgegroeid is tot een driedaags event voor zowel lopers als wandelaars. Ik was vooral benieuwd om te zien hoe het crossgebeuren er in een ander land aan toe gaat. Vorig jaar nog werd de categorie M50 gewonnen door Marcel Larros, ex-professional en tegenwoordig meer bekend als zoon van Niels maar dit jaar zag de verdeling van de categorieën er een beetje anders uit en niet tot mijn voordeel. De M50 categorie werd samengesmolten met de M45. De ambities vooraf waren nog meer teruggeschroefd door een gebrekkige voorbereiding omwille van de herstellende plantar – hielspoor in de volksmond – en de dubbele vaccinatie (griep en corona) van vorige woensdag waarvan de stijve rechterboven arm nog getuige was. In ieder geval was ik deze keer gespaard gebleven van een complete dag van de kaart zoals bij de eerste herhalingsbooster. Ik hoopte in het beste geval in de buurt te kunnen blijven van Björn, de papa van Julie Voet, die zich vorige week nog voor het Europese kampioenschap in Brussel bij de U23 kwalificeerde en die nu haar papa langs de kant stond aan te moedigen. Tijdens de crosscup manche van Roeselare had ik echter al gezien dat de conditie van Björn meer dan goed was daar hij zich goed kon handhaven bij de jonge masters, dus ik twijfelde of ik wel zou kunnen volgen. Zo stonden we vervroegd terug tegen elkaar want voorlopig ontloop ik hem nog in België via de M50 categorie.

Al meteen bij aankomst op het terrein werd duidelijk dat de installatie van start en finish toch net iets grootser opgezet was dan in de meeste Belgische crossen. Het viel mij ook op dat er geen gedrum bij de start aan te pas kwam. De tragere lopers gingen gedisciplineerd op de tweede rij staan zodat er eigenlijk rustig gestart kon worden. Ik kwam zoals vaak goed uit de startblokken en kreeg al gauw de Waaslander Tommy Kinders in mijn gezelschap. Na een lang lopend stuk werden we letterlijk het bos in gestuurd. De ene bocht volgde nu de andere op, maar ondanks de regen op dat moment en die van de voorbije uren en dagen was de bosgrond uitstekend beloopbaar. Tommy koos ondertussen het hazenpad en niemand zou hem nog voor de finish terugzien. Hij werd met een voorsprong van maar liefst twee minuten gemakkelijk winnaar van de M35 categorie. Om ervoor te zorgen dat er geen bedrog mogelijk was stonden er trouwens op strategische plaatsen flitscamera’s in het bos die het hele gebeuren filmden en bij twijfel uitsluitsel konden geven. Het parcours had naast een put van drie meter diep waar we doorheen moesten ook nog een viertal boomstronken in petto maar al bij al was het toch wel een snel parcours. Op het einde van de eerste van vier ronden kwamen eerst Erik Driesen van de atletiek vereniging NoordOostpolder en daarna Björn aansluiten. Ik hield het nog een paar honderd meter vol in Björns spoor, maar toen we weer het bos in draaiden voelde ik dat het iets te snel ging en ik zag beiden seconde per seconde wegsluipen. Er ontspon zich voor mij nog een spannende strijd voor de winst in de categorie die uiteindelijk in het voordeel van de Nederlander zou beslecht worden. Mijn voet bleef ondanks de hevige inspanning gelukkig pijnloos. In de volgende ronden voelde ik de volgende loper heel langzaam dichterbij komen. Hoewel het niet meteen een concurrent was want de tweede in de M35 categorie, vond ik dit een ideale gelegenheid om aan mijn weerstand te werken en ik maakte er dus een erezaak van om voorop te blijven. In de laatste ronde durf ik niet langer achterom te kijken en in de laatste bocht hoor ik zowaar zijn zware ademhaling achter mij, zodat ik met nog een kleine honderd meter te gaan nog eens erg diep moet gaan om voor te blijven… maar het lukt. Over de meet moet ik overgeven, maar gelukkig zit er niks meer in mijn maag. Blijkbaar toch serieus diep moeten gaan. Alle deelnemers krijgen een ecologisch verantwoorde houten herinnering om de nek van dezelfde makelij als de medailles die we later zullen krijgen. Ik kan goed leven met deze derde plaats in mijn categorie. Na de meet slaat de kou ineens toe en wordt het toch nog even bibberen. De verwarmde tent en de uitreiking van de bloemen op het podium zorgen voor de nodige opwarming. Ik besluit dat het internationale karakter bij de masters toch voornamelijk uitgedraaid is op een wedstrijd tussen Nederlanders en Belgen. Met drie Belgen in de eerste vier hebben we ons niet onbetuigd gelaten, alleen jammer dat er geen overwinning in onze categorie is.

Na het podium beslis ik om toch maar uit voorzorg de voet te laten koelen in de Rode kruispost. Ik ben er meteen de ideale “learning case” voor een jonge vrijwilliger in opleiding. Ik word uitstekend behandeld en nadat ook de nodige vragen zijn gesteld en de formulieren ingevuld zijn, kan ik aan mijn cooldown beginnen.

Ik bedenk dat het spijtig zou zijn om deze hele verplaatsing te maken zonder ook het centrum van Tilburg eens een bezoekje te brengen. Ik kan me niet herinneren er ooit al te zijn geweest. Een combinatie van kerstsfeer met Black friday zorgt voor heel wat volk in de feeëriek verlichte straten. Ik raak aan de praat met Ibo, een Rotterdammer die verliefd geworden is op Tilburg en die net een kledingwinkel heeft geopend. Hij vertelt me dat hij vooral geniet van de menselijke contacten die hier in het zuiden van het land nog heel gewoon zijn. Ik profiteer er tegelijkertijd van om mijn kledingkast een beetje aan te vullen met merken die bij ons niet te vinden zijn. Voor ik vertrek drukt hij me op het hart om zeker nog eens langs te komen om een thee te drinken. Ik vertel hem dat dat ten vroegste volgend jaar zal zijn. Ondertussen was mijn koolhydraatspiegel danig gezakt. Gelukkig brengt een gezellig Italiaans restaurantje redding. Een mooie afsluiter van een leuk internationaal uitje.

Foto’s: Björn Voet (podium), Warandeloop Tilburg (start)