Naar aanleiding van hun nationale feestdag in de maand Juli zet Abbott World Marathon Majors zes landen in de kijker door voor elk land aan één van hun hoogst gerangschikte lopers in de Wanda Age Group World Rangschikking te vragen hoe zij hun nationale feestdag vieren, wat hardlopen voor hen betekent en hoe zij zich voelen omtrent de deelname in het inaugurele wereldkampioenschap in London volgend jaar .
Lees in hun nieuwsbrief nummer 10 hoe het allemaal begon voor mij en hoe ik hoop om volgend jaar de Belgische kleuren te mogen verdedigen.
Na de uitreiking van de punten op basis van de resultaten van de Boston Marathon 2019 neem ik momenteel de 10de plaats in met 7710 punten op de “Abbott World Marathon Majors Wanda Age Group World Rankings”, de officieuze wereldwijde classificatie voor master marathon lopers.
Dit betekent dat ik momenteel gekwalificeerd ben voor het wereldkampioenschap volgend jaar in London. Met nog enkele maanden te gaan, zijn er nog een 20-tal marathons waar punten kunnen verdiend worden. Naar verwachting zal ik nog wel een beetje zakken op de lijst door de resultaten in London en Berlijn, maar dit zou toch moeten volstaan.
De Age Group World rankings Series XII houdt rekening met een periode van één jaar, startend en eindigend met de BMW Berlin marathon tussen September 2018 en 2019, waarin atleten boven de 40, verdeeld in leeftijdsgroepen van 5 jaar, van over de hele wereld zich kunnen kwalificeren in meer dan 50 marathons ter wereld door punten te verdienen. Op het einde van de kwalificatieperiode worden voor de leeftijdscategorie M45-50 de 85 hoogst geklasseerde lopers uitgenodigd om deel te nemen aan het eerste AbbottWMM Wanda Age Group Wereld Kampioenschap als onderdeel van de Virgin Money London Marathon 2020. De twee beste marathon resultaten in deze periode tellen mee voor de rangschikking.
Het maximum te behalen puntenaantal per kwalificatierace is 4000, toegekend aan de winnaar in de leeftijdscategorie. Elke atleet van dezelfde leeftijdsgroep binnen 29 seconden van de winnaar krijgt 10 punten minder, dus 3990 punten. Lopers binnen 30-59 seconden van de winnende tijd krijgen 20 punten minder dan de winnaar enz… . De punten van de twee beste marathons, gegeven dat dit officiële AbbottWMM Wanda Age Group World Ranking kwalificatiewedstrijden zijn, worden opgeteld en gerangschikt.
De voorbereiding voor de oudste van alle marathons was verre van optimaal geweest. Na een spierscheur in de rechterkuit in Februari zorgde een geïrriteerde zenuw in de rug in Maart ervoor dat ik ook aan de start nog zorgen had over een stijf linkeronderbeen. Toch had ik de nodige kilometers gelopen om op een mooi resultaat te mogen hopen. Op vrijdagmorgen vertrok ik samen met DCLA clubgenoot Werner Heselmans richting Boston. Al tijdens de geplande tussenstop in Londen ging het mis; we misten de aansluiting en werden naar een vlucht 5u30 later verwezen. Uiteindelijk zouden we 23 uur onderweg zijn vooraleer we in het hotel in Boston aankwamen.
De volgende dag bestond onze belangrijkste opdracht erin om ons startnummer in de Expo op te halen. Na het trotseren van opnieuw een lange wachtrij konden we het Hynes Convention Center binnen. Daar ontmoetten we meteen landgenoot Kurt Van De Velde en samen bezochten we de uitgebreide expo. Op zondag kregen we nog een tip van Anne en Vincent Hardy die vorig jaar hadden meegedaan dat het wel handig was om andere schoenen te hebben aangezien het modderig kon worden in de tent in het atletendorp aan de start. Hierop waren we niet voorzien, maar gelukkig konden we na enig zoeken een goedkoop paar slippers op de kop tikken. Ook het late aanvangsuur van het ontbijt in het hotel hadden we door zelf een paar boterhammetjes met confituur te maken weten te omzeilen. Zondag hadden we nog uitgebreid gecarboload in the Cheese Cake Factory. Kortom we waren er helemaal klaar voor.
Om 5u45 vertrokken we naar de Gear check nabij Arlington metro station. Daar zorgden we ervoor dat we na de wedstrijd de nodige kledij zouden ter beschikking hebben. We konden nu nog slechts een miniscuul zakje naar de start meebrengen waarin onze boterhammen en pre-race drankjes net pasten. Om 6u15 stapten we aan boord van de officiële schoolbussen die ons van Charles Street tussen Boston Common park en Boston Public Garden naar Hopkinton brachten. Zoals voorspeld brak de regen en het onweer tijdens de rit pas echt los. Vanwege de aanhoudende regen en thunderstorms werd beslist om de bussen aan de kant te zetten. Hoewel het vrij warm werd in de bus vonden we het niet erg om droog en warm te zitten. Na een kleine 20 minuten ging de reis verder richting atletendorp. Rond 7u30 werden we afgezet en stapten we naar de grote tent na een baggle en drinken te hebben meegenomen in de bevoorrading. Na enig zoeken vonden we een plaatsje. Het regende nog steeds weliswaar niet meer in dezelfde mate. Binnen in de tent bleek het nog droog en enkel aan de uitgang was het een beetje modderig.
Rond 8u50 begaven we ons richting corrals. Ondertussen was het gestopt met regenen. Na het obligate kiekje (“I’ve got you babe”) werden we om 9u15 stipt toegelaten naar de corrals die nog een 800 meter stappen vereisten. We ontdeden ons reeds van de meeste extra laagjes kleren en deponeerden ze in de speciale zakken voor een tweede leven, we wensten elkaar good luck en begaven ons elk naar ons eigen corral. We zaten beiden in de eerste “rode” golf.
Na een noodzakelijke stop in een immens toiletpark konden we rustig in de corral plaatsnemen. Naast mij stond bladerunner Marko Cheseto die beide benen verloren was door bevriezing na een 55 uren durende loop in Alaska. Na de huldiging van enkele plaatselijke veteranen en een mooie vertolking van het Amerikaanse volkslied op de seconde gevolgd door een fly-by van twee F35 toestellen weerklonk om exact 10u02 het startschot en konden we vertrekken. Meteen na de start ging het steil bergaf wat meteen een beproeving was voor de kuiten. En hoewel het in de aanvangskilometers vooral bergaf was, had ik het moeilijk om in mijn ritme te komen door de afwisseling van bergop en bergaf. Ondanks de moeite die ik deed werd ik langs beide kanten voorbijgestoken. Uiteindelijk na 7km veel te veel afzien bereikten we Ashland waar het vlakker werd en ik mijn adem terugvond. Eindelijk vond ik het juiste tempo. Op weg naar Framingham zag ik een drietal lopers uit mijn categorie passeren. Na 10km in Framingham kwam ik door in 36m29s wat nog binnen het verwachte tijdschema lag.
Ook in de volgende kilometers bleef het terrein golven en toen we na 10 mijl Natick doorkruisten moest ik even denken aan Billy Rodgers die hier in 1975 zijn laatste tegenstander Drayton achterliet om naar de overwinning te soleren. Alles liep voorlopig nog gesmeerd, ik had ondertussen twee lopers van mijn categorie terug ingehaald, maar ik voelde toch reeds de eerste vermoeidheid in de benen. Het was duidelijk niet mijn beste dag. Maar veel tijd om hierbij stil te staan was er niet, want ik moest alweer een Maurten gel naar binnen werken. In de verte weerklonk plots een oorverdovend gejuich, onmiskenbaar de “Scream tunnel” in Wellesley, waar de meisjes uit de plaatselijke high school traditioneel kussen uitdelen aan de deelnemers, daarbij zichzelf aanprijzend met borden met zelfgemaakte slogans. Dit gaf opnieuw een adrenalinestoot, maar tijd om te kussen was er niet, het bleef bij high fives. We waren nu halfweg en op de klok was 1u17m04s te lezen. Ik was nog steeds op schema maar niet met de gewenste benen. Ik voelde hoe mijn kuiten aan het verstijven waren vooral door de snelle afdalingen (hoewel de hellingen ook wel hun deel deden).
Het was nu wachten op wat komen zou vanaf mijl 16. In de afdaling naar de voet van de Newton hills hield ik bewust nog even in om op gepaste manier de hellingen aan te snijden. Het ging duidelijk trager op de eerste helling, maar ik kon mijn plaats in de uitgerekte slang van lopers behouden. Het werd weer even iets vlakker. Desondanks voelde ik de eerste tekenen van krampen in mijn kuiten. Ik besloot mijn geheim wapen in te zetten en dronk een “Hot Shot“. Even stond mijn mond in brand, het gevoel van krampen verdween niet volledig, maar toch zouden ze deze keer niet echt doorbreken.
Ondertussen diende de tweede helling zich aan. Deze was steiler en ik werd genoodzaakt om kleinere passen te nemen en over het overslagpunt te gaan. Gelukkig duurde deze inspanning niet lang. Op mijl 19 snelden we voorbij het Johnny Kelley “the Elder” monument ter ere van de plaatselijke loper die in 1935 en 1945 won. Het volk stond nu dik en er waren vele aanmoedigingen.
Kort daarna was er de derde helling, die dan weer wel meeviel. Veel respijt was er niet want daar ging de weg weeral slingerend omhoog voor de gevreesde Heartbreak hill. Deze helling had zijn naam gekregen toen in 1936 Johnny Kelley hier meer dan een halve mijl achterstand op de leider Ellison “Tarzan” Brown goedmaakte. Toen hij aansluiting vond, klopte hij Tarzan op de rug die hierdoor zijn moed hervond en er opnieuw alleen vandoor ging om de marathon te winnen. De reporter Jerry Nason schreef dat het Johnny’s hart brak en de term “Heartbreak hill” was geboren.
Net voor de top zag ik links het Belgische legioen staan, waarover ik zaterdag getipt was door Dirk De Cock (3u26m40), die samen met zoon Olivier (3u57m17s) een prachtige marathon zou lopen. Even moesten ze wakker geschud worden, maar dan reageerden ze enthousiast.
Eindelijk was ik boven en kon ik de afdaling richting Brookline aanvatten. Mijn kuiten deden nu echt pijn bij elke stap in zulke mate dat de tranen me in de ogen stonden. Er was enkel nog de gedachte om vol te houden en zo snel te lopen als ik kon. Gelukkig bleven er vanuit het publiek aanmoedigingen komen zodat opgeven geen optie was.
Eindelijk kwam het beroemde Citgo teken na 25 mijl in zicht, nog één mijl. De tunnelpassage met bijhorende klim op Common wealth street zorgde bijna voor krampen, maar dan ging het eindelijk naar rechts Hereford street omhoog en dan naar links Boylston street in voor de laatste 600m naar de finish aan Copley plaza. Zonder grote versnelling op het einde finishte ik in een tijd van 2u38m29s, goed voor een 298e algemene plaats en 12de plaats in de M45 categorie. Geen PR, maar zeker een tijd waarmee ik tevreden kon zijn. De talrijke vrijwilligers overhandigde de mooie medaille steevast vergezeld van een “Congratulations” en dat voelde goed.
Collega Werner deed het ook uitstekend: ondanks zijn niet ideale voorbereiding pushte hij zichzelf nog net onder de drie uur (2u59m42s). Nadien was het tijd voor het genieten met een Amerikaanse burger en het speciale 26.2 bier.
In het begin van het jaar kijk ik net als menig andere marathoner van de lage landen uit naar de marathonranglijst die jaarlijks in de februari editie van Runner’s World verschijnt. Het principe is simpel, de marathon tijden van alle Belgische en Nederlandse lopers van het voorbije jaar worden verzameld en vervolgens op basis van de best geregistreerde tijd per land en geslacht gerangschikt. Voorwaarde is wel dat je als man onder 3 uur en als vrouw onder 4 uur gelopen hebt, iets waar dit jaar 640 mannelijke en 745 vrouwelijke Belgen in slaagden.
Ik dus volle goede moed naar de winkel om een nummer van het welbekende lopers magazine aan te schaffen. Om er de spanning enigszins in te houden weersta ik – zij het met enige moeite – de drang om reeds in de winkel het blad open te slaan. Na het uitladen van de boodschappen heeft het wachten echter lang genoeg geduurd en ik blader direct door naar de laatste pagina’s van het blad waarna ik gewapend met mijn bril het speurwerk in de lijst begin. Op de eerste plaats staat net als vorig jaar – hoe kan het ook anders – onze regerende Europese kampioen Koen Naert en nadat ik ook enkele bekende namen van onze DCLA club ben tegengekomen vind ik mezelf al vrij snel terug op de 50e plaats. Dus na net Top 300 in 2016 en Top 150 vorig jaar stijg ik weer iets in de Belgische marathon hiërarchie. Een warm gevoel van voldoening overvalt me en ik vraag me stiekem af of er volgend jaar nog beterschap te verwachten valt. Het wordt weer uitkijken naar het spannend moment begin februari volgend jaar.
Midden September wachtte mij in Berlijn mijn tweede grote doel van dit jaar: een marathon in 2u33m proberen te lopen. De omstandigheden waren bijna perfect (een goede trainingscyclus achter de rug en ideaal marathonweer, echt wereldrecord omstandigheden :-)). Aan de start stond ik slechts een twintig meter achter de elite, de adrenaline kolkte. In zo een omstandigheden probeerde ik langzaam te starten maar natuurlijk vertrok ik te snel met de eerste vijf km tussen 03m25s en 03m30s/km. Aan de Siegessäule op het einde van de grote boulevard sloot ik me aan bij een groep vrouwelijke elite subtoppers en besloot bij hen te blijven. Ondanks de matige temperatuur drupte het zweet al vanaf de eerste kilometer.
In de komende tien kilometer voelde ik me niet geweldig (34m50s), maar ik klampte achter in het groepje aan. Dan begon het eindelijk beter te gaan. De ademhaling was nu onder controle en de volgende vijf kilometer waren de beste van de ganse wedstrijd. Ondertussen werd de groep van ongeveer tien vrouwen gelijkmatig door Antonio gehaasd en alles bleef rustig samen tot km 21 (1u13m36s) vooraleer het tempo plots naar boven ging (03m22/km) alsof we reeds aan de aankomst waren. De gevolgen lieten niet op zich wachten; het groepje explodeerde compleet. Ik liet twee vrouwen gaan en besloot dat mijn beste optie was om bij Antonio te blijven in een groepje van nog slechts vijf. Aan km 25 was Antonio klaar en stapte hij uit de wedstrijd. Het groepje verbrokkelde verder en net als Kipchoge had ik nog 17 lange eenzame kilometers te gaan. In tegenstelling tot hem was ik echter een beetje aan het vertragen, maar ik was toch nog steeds op schema voor een prachtige tijd. Na twee uur bij het 34km punt hoorde ik de speaker aankondigen dat Kipchoge een ongelooflijke wereldrecord aan het vestigen was inn 02u01m … 36,37,38,39s. Dat gaf me terug enige hoop om ook een mooi resultaat te behalen. Ik voelde me moe maar nog niet gebroken. Als ik in de laatste 8 km 4m00/km kon lopen, zou ik mijn doel bereiken! Ik zei tegen mezelf dat de marathon nu echt zou beginnen en dat ik moest volhouden. Ik wist dat mijn zoon en vrouw rond km37 zouden staan met een frisse Cola en ik wou hen zeker niet teleurstellen. Rond die tijd voelde ik echter ook dat de benen aan het verkrampen waren.
Plotseling bij km 39 net aan de voet van een brug met minimale stijging, verkrampte mijn rechterbeen compleet en kwam ik abrupt tot stilstand. Onmiddellijk schoot een vriendelijke steward me ter hulp en bood me aan om – op hem steunend – mijn rechterbeen te strekken. Elke tien seconden probeerde ik opnieuw te vertrekken, maar tevergeefs. Onnodig te zeggen dat dit alles werd vergezeld door enkele Vlaamse krachttermen, die echter door de Berlijnse steward maar al te goed begrepen werden. Ondertussen kwamen enkele medici vanuit de nabijgelegen drinkpost drie bekers water brengen en boden me aan om in de tent te gaan liggen, iets wat ik vriendelijk weigerde. Ik wist inmiddels dat de kans om de doeltijd en een mooie plaats te lopen verkeken was.
Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder.
Eindelijk na drie kostbare minuten kon ik weer voorzichtig vertrekken. Vanaf dan zat er niets anders op dan vlak onder de drempel proberen te blijven zodat de krampen niet terug zouden keren. Iets wat helaas niet volledig succesvol was, want even later moest ik opnieuw een korte stop maken voordat ik in de laatste twee km langzaam weer kon versnellen. Uiteindelijk finishte ik in 02u36m06s als 212e en 14e in mijn leeftijdscategorie (M45). Ondanks het feit dat dit een verbetering was van mijn persoonlijk record met drie minuten bleef ik met een ontevreden gevoel achter omdat ik mijn doel niet had gehaald hoewel ik er zo dichtbij was. Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder. Het is wel leuk om de vrouwen met wie ik liep te zien eindigen in de top 20 resultaten (meestal tussen 2u28 en 2u32). Nu is het moment aangebroken om te rusten, te herstellen en alles te laten bezinken … Boston wacht al op me voor een nieuwe poging.
Een fantastische marathon op een warme, zonnige en winderige dag in Londen. Ruim op tijd vatte ik de ontspannen reis met de metro naar de start in Greenwich via Blackheath aan. Na de opwarming op het ruime grasveld begaf ik me naar de startlijn waar we live en via groot scherm konden volgen hoe de Queen zelf het startschot gaf. Op dat ogenblik was het reeds 19°C en het zou gedurende de wedstrijd nog 4°C warmer worden. Hoewel ik in de rode groep “Fast for Age” gestart was, had ik geen probleem om de eerste 3 km helemaal voorin te blijven. Pas toen ik bij de lopers van de blauwe start kwam, ging ik op in de lange sliert van lopers en kon ik me wat verbergen tegen de wind.
Elk waterstation bracht nu de nodige verfrissingen en ik droeg de waterflesjes soms mee tot het volgende station om ook tussentijds verkoeling te hebben. Ik moest kost wat kost mijn temperatuur onder controle houden. Ik begon met een eerste 10 km in 36 minuten (een beetje snel, maar ok ik had niet het gevoel dat ik overdreef), gevolgd door een halve marathon tijd in een persoonlijk record van 1u16m01s.
Even later sloeg het noodlot toe. In een moment van concentratieverlies tikte ik de benen van een loper voor mij aan en voor ik het wist viel hij.
We waren halverwege en ik voelde me nog sterk en ik had gelukkig nog wat in de tank. Even later sloeg het noodlot toe. In een moment van concentratieverlies tikte ik de benen van een loper voor mij aan en voor ik het wist viel hij. Gelukkig konden de andere lopers hem ontwijken. Dus stopte ik even om te kijken of met hem alles in orde was. Gelukkig had hij slechts oppervlakkige schaafwonden en kon hij net als ik de wedstrijd voortzetten. Eventjes voelde ik me heel slecht, maar toen concentreerde ik me opnieuw op de wedstrijd. Ik dichtte terug de kloof met de hardlopers die vóór het incident bij me waren.
Toen we terugkwamen van Canary Wharf langs de Enbankment kregen we tegenwind. De bries was verfrissend maar tegelijk maakte het de wedstrijd ook hard en ik probeerde me achter een langere loper te verstoppen om nog wat energie te sparen. De tussentijden gingen intussen een beetje omhoog, maar met nog 10 km te gaan, klokte ik 1u57m, dus alle opties waren nog open voor een goede eindtijd. Bij km 37 voelde ik echter dat mijn benen begonnen te verkrampen. Ik nam een sportdrank om de elektrolyten terug aan te vullen, maar de krampen bleven terugkomen met steeds kortere tussenpozen. Bij km 39 moest ik helemaal stoppen toen mijn rechterbeen helemaal verkrampt was. Na een minuutje stoppen en wat pijnlijk rekken kon ik opnieuw starten onder enorme aanmoedigingen van de Londense menigte. Het duurde slechts een kilometer voordat ik om dezelfde reden nog een korte stop moest maken. Ik besloot mijn snelheid te verlagen om niet nogmaals aan de kant te moeten gaan staan en kostbare tijd te verliezen. Uiteindelijk draaide ik de Mall op en eindigde in 02:39:08 een nieuwe persoonlijk record. Onderweg had ik minstens duizend keer mijn naam gehoord en het was vanwege de aanmoedigende menigte dat ik zo lang en zo snel was kunnen doorgaan. Bedankt Londen !!!
Onderweg had ik minstens duizend keer mijn naam gehoord en het was vanwege de aanmoedigende menigte dat ik zo lang en zo snel was kunnen doorgaan. Bedankt Londen !!!
Ik realiseerde een deel van mijn A-doel (sub 2:40). Ik miste mijn ranking in de top 5-leeftijdsgroep met minder dan 50 seconden. Zonder krampen was een podium mogelijk (3de plaats 2:37:09). Desondanks ben nog steeds erg trots en blij met mijn prestatie. Ik eindigde 133e algemeen. Met een goede evaluatie en enkele slimme aanpassingen aan de training denk ik dat ik het nog beter kan doen … en dat is een zeer hoopvolle gedachte.
Dé wedstrijd door de vijf wijkbuurten. Laat ik om te beginnen zeggen – wat een ongelooflijke evenement en organisatie! Bedankt New York.
Ik had reeds tijdens de inschrijving beslist om met de bus en niet met de ferry naar de start in Staten Island te gaan. Ik was ingedeeld in de eerste rit en op dit ontiegelijlk vroeg uur ging alles zo vlot dat ik reeds om 5u45 op de startsite was. Na de controle van de zakken restte me nog 4 uur voor de start. Meer dan voldoende tijd dus om de wedstrijd te overdenken en bloednerveus te worden. Eindelijk mochten we in het vak om ons klaar te maken en nog eens twintig minuten later konden we ons naar de start begeven. Door me op de derde rij van de eerste groene golf te wurmen verzekerde ik me van een probleemloze en vlotte start.
Ik denk dat heel Brooklyn naar buiten gekomen was want de menigte stond in bepaalde wijken rijen dik. In andere wijken was er dan weer niemand te zien en werd het angstvallig stil.
Met in de eerste km meteen de beklimming van de Verrazano-brug deed ik het kalm aan om niet te veel energie te spenderen en bovendien zou ik in de afdaling van de brug wat tijd terug winnen. De eerste 10 km voelde ik me echter niet zo goed, maar ik zat op mijn marathontempo van 03m50s/km en hoewel lopers me passeerden, kon ik min of meer mijn positie behouden. Ik verstopte me in groepen omdat de wind van de zijkant waaide en het vaak ook gewoon tegenwind was. Ik denk dat heel Brooklyn naar buiten gekomen was want de menigte stond in bepaalde wijken rijen dik. In andere wijken was er dan weer niemand te zien en werd het angstvallig stil. Vanaf km 10 begon ik me beter te voelen. Halverwege de marathon in Queens was ik nog steeds op schema (1:20:50) voor een 2u41m of 2u42m. Toen we aan km 25 op de eenzame Queensboro-brug liepen – want hier is geen publiek toegestaan – hield ik even in tijdens de klim en opnieuw passeerden enkele lopers me. In de afdaling kwam het ronkende geluid van de joelende menigte op 1st Ave steeds dichterbij. Een bocht naar links leidde ons naar 1st Ave en dit was voor mij het moment om opgezweept door het publiek het tempo opnieuw op te nemen. Ik voelde me nog steeds goed en enkel het tempo vasthouden zorgde er al voor dat ik andere lopers begon op te pikken.
In de afdaling kwam het ronkende geluid van de joelende menigte op 1st Ave steeds dichterbij. Een bocht naar links leidde ons naar 1st Ave en dit was voor mij het moment om opgezweept door het publiek het tempo opnieuw op te nemen.
Na een korte passage door de Bronx was ik nu volledig geconcentreerd op de klim van 5th Ave naar Central Parc in Manhattan. In de laatste 500 m voordat ik Central Parc betrad, begon ik plots de vermoeidheid te voelen, de marathon had mij ingehaald. Net op dat moment zag ik een 50 meter voor me een Colombiaanse loper die hetzelfde tempo als ik liep en ik besloot naar hem te lopen en erbij te blijven. De laatste tien meters dichten ging heel moeizaam, maar op de top bij het afdraaien naar Central Parc was ik bij hem en in de daaropvolgende afdaling kon ik snel wat herstellen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik al in mijl 24 was en visualiseerde ik me een 4 km die ik al zo vaak in tempo op training gelopen had. Nog slechts 16 minuten volhouden. Ondertussen versnelde de Colombiaan weer, maar ik kon de kloof terug dichten. Met nog één mijl te gaan besloot ik dat mijn moment gekomen was en ik versnelde zelf op een van de kleine heuvels in Central Parc. Het gat werd echter niet meer dan 25m en bij mijl 26 passeerde hij me weer (we waren nu constant lopers aan het passeren). Tenslotte waren we op de laatste twee heuvels voor de finishlijn. In de laatste 250 meter speelde ik alles of niets en forceerde een finale eindsprint waardoor ik 2 seconden voor hem zou eindigen. Door te concurreren hadden we het tempo hoog gehouden en was ik geëindigd in 02:42:17 een nieuw persoonlijk record met 5m30s !!!. Mijn hard bevochten overwinning smaakte zoet, maar slechts voor korte tijd omdat ik achteraf moest vaststellen dat hij 10 seconden achter mij was begonnen, vandaar was zijn netto tijd beter en dus eindigde ik als 7e en niet als 6e in mijn leeftijdsgroep. Ik was 170e algemeen (van 50643 finishers). Achteraf was het nagenieten in een warme poncho met een medaille die je persoonlijk om de hals gehangen werd door één van de vele vrijwilligers.
Het was ongetwijfeld de best uitgevoerde wedstrijd met de middelen die ik vandaag ter beschikking had. Het publiek was geweldig en ik beveel de race aan iedereen aan. Ik verliet New York blij en tevreden na een klein feestje met hamburger en wijn. Ik begrijp nu beter dan ooit waarom lopers zo graag naar New York terug willen komen.
Stockholm marathon – main objective of this year. New PB on Marathon: 02:47:47 and Half marathon: 01:22:20. It was a FANTASTIC day. Everything went as planned, conditions were perfect. I had the splits printed around my arm and I stayed on pace when running on feel. First km I was spot on the 4min/km pace. My previous PB dated 25 years ago when I did run 3 marathons (2:47:58). After 10 years of sports inactivity it took me nearly 2 years and 3 marathons to break my PB and hence achieve my main goal. On top I finished 83th/16860 participants, 5th in my age category. I knew I had found great shape but this still exceeded my wildest expectations. The slight uphill (very little but noticeable at the end of a marathon) in the last ten km’s made it really hard. The crowd in the Olympic stadion at the finish was amazing. This marathon is organized excellently. Now I have to find a new goal… But first I will take some good rest and then race some 10km. Recovery went well so far, today my legs felt normal again. Still I will take the 2 to 3 weeks rest from workouts.
Frankfurt marathon run: 02:55:40. It’s been long time I had such fullfilling feeling. I worked for sub 3h and I did it!!! Conditions were perfect (15C no wind, flat parcours). I ran the race according to plan and according to my current possibilities. Slower start and then race pace as trained for. Half way 01:28:26. As of km30 I started to pass other runners. Very motivational! I kept my cool and stayed on pace though. With 2 km to go I felt I would make it and pushed it: my first negative marathon split. Above all I could enjoy the race. I felt tired but not wasted at the red carpet finish line. The training plan and your support kept me on track for this effort. Thank you coaches, thank you all…
Special thanks also to rc’er Oumer Teyeb who made this weekend really enjoyable. Having him running with me inspired me even more. We will definitely meet again..
