Op vrijdagavond 16 augustus was het verzamelen geblazen voor de fine fleur van de Lubbeekse loopscene op de Lindense bosloop, één van de vier manches van de “marathon van Lubbeek”. Er stonden drie afstanden geprogrammeerd: 4, 7 en 14km. Het parcours was nagenoeg hetzelfde als verleden jaar, alleen waren start en finish verschoven naar het Chirolokaal in de Kerkdreef. Dat betekende dus voor de langste afstand dat er – na een inlooprondje – in 2 rondes heel wat geklommen mocht worden.
Het voordeel van een wedstrijd zo dicht bij huis is dat je er als opwarming naartoe kan lopen. De benen voelde nog wat zwaar aan van de trainingen van de laatste weken. Ik had dan ook geen speciale rust gehouden als voorbereiding. Het was eerder een goede manier om een doorgedreven training te hebben. Naast een ruime aanwezigheid van Brokkenlopers, was er ook een ruime vertegenwoordiging van de familie Heselmans want naast Werner was ook de tweeling van de partij.
De warm-up gebruikten we om Tibo en Tobi aan te moedigen die in de 4km beslag legden op de 6de en 7de plaats. Tobi bleek net iets sterker te zijn vandaag.
Dan werd het voor ons ook tijd om ons naar de startlijn te begeven. Afgaande op Werner’s tempo op training schatte ik dat we ongeveer aan hetzelfde tempo zouden lopen. Met enige vertraging klonk het startschot. In de inloopronde van ongeveer één km legde de wedstrijd zich meteen in een min of meer definitieve plooi. Ikzelf sloot aan bij Alain Iwens en zonder een woord te zeggen, vonden we elkaar in het regelmatig afwisselen aan de kop. Soms nam de éné een beetje voorspong dan de andere maar nooit meer dan een paar meter. Bij de eerste passage aan de meet vernamen we dat we op een 5de en 6de plaats lagen.
Voor ons zagen we nog Frank Van De Weyer in 4de stelling lopen. Bij het afslaan van de Nachtegalenstraat zag ik dat Werner een 25m achter ons liep. Bij de bevoorrading boven op de Kasteeldreef had ik de indruk dat hij zelfs dichterbij kwam en ik besloot om hem een beetje op te wachten, met het idee dat we misschien een groepje van drie konden vormen. Net toen hij op het punt stond aan te sluiten in de steile afdaling uit het bos hoorde ik een scherpe kreet achter mij. In de donkerte van het bos had Werner zich mistrapt en zijn enkel omgeslagen. Ondanks de pijn ging hij gewoon door. Ondertussen was de kloof met Alain iets te groot geworden om nog terug te keren. We hielden het tempo wel strak en kwamen met de glimlach binnen op een 6de (Werner) en 7de plaats (Tom).
Vijf minuten eerder had Kevin Verluyten afgetekend gewonnen voor Chriske Wouters en Bart Geldof. Voor de rest werd het bijna een clean sweep van de Brokkenlopers in de top 10, toch wel een indrukwekkende prestatie. Die doorgedreven trainingsmethodes van Jeroen werpen duidelijk hun vruchten af…
Reeds een tijdje stond het BK 10km aangevinkt op de agenda als de volgende voorbereidingswedstrijd voor de najaarsmarathon in Chicago. Het zou een goede graadmeter moeten worden van waar ik stond aan het begin van de marathonspecifieke training en ik koesterde ook wel de ambitie op een goed resultaat.
Op het BK5000m in Sint-Niklaas begin Juni had ik toch een beetje geforceerd zodat de sluimerende zeurende pijn aan de buitenkant van het rechterbeen opeens heel acuut werd. Toen na het nemen van een beetje rust bleek dat bij het hernemen van de training de pijn terug kwam, werd het dus tijd om medische assistentie in te roepen. Het verdict was hard: een ontsteking op de pereonale pezen, een blessure die niet zo gemakkelijk geneest. Hier moest een specialist bij geroepen worden. Mijn kamergenoot in Boston, Werner Heselmans had goede evaringen met kinesist en gerenommeerd marathonloper Dennis Laerte. Al bij het eerste bezoek werden een aantal zaken duidelijk: ten eerste waren mijn bilspieren te zwak waardoor er teveel gevergd werd van de onderbenen en ten tweede zou de correctie hiervan tijd vergen, meer dan de voorbereidingstijd voor dit BK. Ik moest dus elke ambitie opgeven vermits er in de voorbereiding wel zou kunnen gelopen worden, maar met een lager volume en zonder het snelheidswerk. Voor de versterking van de bilspieren werden squat-achtige oefeningen dagelijkse kost. Volgens Jay Dicharry moet je de spieren die je wil stimuleren 4 tot 6 duizend keer gebruiken vooraleer ze in het spiergeheugen zitten. Dus werd er vanaf dan 120 keer per dag ge-squat. Als we daarbij nog de vakantie optellen, wat traditioneel een periode is waarin het moeilijker is om de strikte looproutine te vrijwaren, dan besefte ik maar al te goed dat ik geen enkele aanspraak zou kunnen maken op een goed resultaat. Meer nog de deelname kwam zelfs volledig in het gedrang toen ik een week voor het kampioenschap een terugval kende en opnieuw pijn had bij het stappen.
Hoewel mijn coach er niet echt achterstond, wou ik toch graag naar de wedstrijd voor de sfeer en om de concurrenten eens terug te zien. Een lichte pijnvrije test van 10km daags voordien, gaf mij genoeg vertrouwen om de volgende dag naar Lokeren af te zakken. Om mezelf toch een uitdaging te geven was het doel om 36m30s te proberen lopen.
Ik moest even glimlachen toen mijn naam werd afgeroepen als Belgisch kampioen op de piste op deze afstand en één van de kanshebbers in het duel om de Belgische titel bij M45. Ik wist wel beter… en aangezien ik toch geen ambitie had om met de eersten te lopen nam ik meer achteraan in het startvak plaats, wat toch meteen al een achterstand van 10 à 20 seconden oplevert vooraleer je echt kan beginnen lopen.
In de eerste kilometer passeerde ik nog heel wat lopers, maar in de volgende kilometer stabiliseerde zich de plaatsen en liep ik gewoon mee met de lange loopslang. Ik zag dat Eddy Vierendeels ongeveer 15 meter voor mij liep en hoewel ik graag wou, was ik niet in staat om het laatste gat te dichten. Wegens een schrijnend gebrek aan snelheidskilometers ging het heus niet van harte in deze eerste kilometers en het duurde tot km 7 vooraleer het lopen een beetje comfortabeler werd. Sneller dan verwacht kwam de finish in zicht, er restte nog een laatste ronde op de piste. Ik was verbaasd toen mijn clubgenote Charlotte Dewilde mij sprintend passeerde met nog een halve ronde te gaan, vooraleer uit te lopen en zich naast de piste te vleien. Ik riep haar nog toe dat de finish na de bocht lag. Later vertelde ze me dat ze dacht dat daar al de finish was. Een beetje bizar terwijl ze juist zo een mooie wedstrijd liep, want het koste haar natuurlijk wel enkele extra plaatsen. Toen ik de finish in 36m10s overschreed liep ik nog steeds 3 seconden achter kersvers Belgisch kampioen Eddy (M65). Ik kon zeker leven met dit resultaat, temeer daar de blessure niet opgespeeld had. Het feit dat ik slechts 117e was is een goede weerspiegeling van de sterkte van het deelnemersveld.
In mijn leeftijdscategorie was het goud voor Stefaan Van Den Broek die een mooie reeks van overwinningen in deze wedstrijd aan het neerzetten is, voor Chriske Wauters en de Belgische kampioen op de 5000m, Dirk Vermeiren. Mijn rechtstreekse concurrent van het BK10km op de piste Gert Stuyven werd zesde, terwijl ikzelf negende werd. Koen Naert onze Europese marathon kampioen was de snelste bij de senioren. Marijke Willekens (M55) van DCLA tenslotte heeft al gans het jaar een abonnement op zilver en dat was in Lokeren niet anders.
De voorbereiding voor de oudste van alle marathons was verre van optimaal geweest. Na een spierscheur in de rechterkuit in Februari zorgde een geïrriteerde zenuw in de rug in Maart ervoor dat ik ook aan de start nog zorgen had over een stijf linkeronderbeen. Toch had ik de nodige kilometers gelopen om op een mooi resultaat te mogen hopen. Op vrijdagmorgen vertrok ik samen met DCLA clubgenoot Werner Heselmans richting Boston. Al tijdens de geplande tussenstop in Londen ging het mis; we misten de aansluiting en werden naar een vlucht 5u30 later verwezen. Uiteindelijk zouden we 23 uur onderweg zijn vooraleer we in het hotel in Boston aankwamen.
De volgende dag bestond onze belangrijkste opdracht erin om ons startnummer in de Expo op te halen. Na het trotseren van opnieuw een lange wachtrij konden we het Hynes Convention Center binnen. Daar ontmoetten we meteen landgenoot Kurt Van De Velde en samen bezochten we de uitgebreide expo. Op zondag kregen we nog een tip van Anne en Vincent Hardy die vorig jaar hadden meegedaan dat het wel handig was om andere schoenen te hebben aangezien het modderig kon worden in de tent in het atletendorp aan de start. Hierop waren we niet voorzien, maar gelukkig konden we na enig zoeken een goedkoop paar slippers op de kop tikken. Ook het late aanvangsuur van het ontbijt in het hotel hadden we door zelf een paar boterhammetjes met confituur te maken weten te omzeilen. Zondag hadden we nog uitgebreid gecarboload in the Cheese Cake Factory. Kortom we waren er helemaal klaar voor.
Om 5u45 vertrokken we naar de Gear check nabij Arlington metro station. Daar zorgden we ervoor dat we na de wedstrijd de nodige kledij zouden ter beschikking hebben. We konden nu nog slechts een miniscuul zakje naar de start meebrengen waarin onze boterhammen en pre-race drankjes net pasten. Om 6u15 stapten we aan boord van de officiële schoolbussen die ons van Charles Street tussen Boston Common park en Boston Public Garden naar Hopkinton brachten. Zoals voorspeld brak de regen en het onweer tijdens de rit pas echt los. Vanwege de aanhoudende regen en thunderstorms werd beslist om de bussen aan de kant te zetten. Hoewel het vrij warm werd in de bus vonden we het niet erg om droog en warm te zitten. Na een kleine 20 minuten ging de reis verder richting atletendorp. Rond 7u30 werden we afgezet en stapten we naar de grote tent na een baggle en drinken te hebben meegenomen in de bevoorrading. Na enig zoeken vonden we een plaatsje. Het regende nog steeds weliswaar niet meer in dezelfde mate. Binnen in de tent bleek het nog droog en enkel aan de uitgang was het een beetje modderig.
Rond 8u50 begaven we ons richting corrals. Ondertussen was het gestopt met regenen. Na het obligate kiekje (“I’ve got you babe”) werden we om 9u15 stipt toegelaten naar de corrals die nog een 800 meter stappen vereisten. We ontdeden ons reeds van de meeste extra laagjes kleren en deponeerden ze in de speciale zakken voor een tweede leven, we wensten elkaar good luck en begaven ons elk naar ons eigen corral. We zaten beiden in de eerste “rode” golf.
Na een noodzakelijke stop in een immens toiletpark konden we rustig in de corral plaatsnemen. Naast mij stond bladerunner Marko Cheseto die beide benen verloren was door bevriezing na een 55 uren durende loop in Alaska. Na de huldiging van enkele plaatselijke veteranen en een mooie vertolking van het Amerikaanse volkslied op de seconde gevolgd door een fly-by van twee F35 toestellen weerklonk om exact 10u02 het startschot en konden we vertrekken. Meteen na de start ging het steil bergaf wat meteen een beproeving was voor de kuiten. En hoewel het in de aanvangskilometers vooral bergaf was, had ik het moeilijk om in mijn ritme te komen door de afwisseling van bergop en bergaf. Ondanks de moeite die ik deed werd ik langs beide kanten voorbijgestoken. Uiteindelijk na 7km veel te veel afzien bereikten we Ashland waar het vlakker werd en ik mijn adem terugvond. Eindelijk vond ik het juiste tempo. Op weg naar Framingham zag ik een drietal lopers uit mijn categorie passeren. Na 10km in Framingham kwam ik door in 36m29s wat nog binnen het verwachte tijdschema lag.
Ook in de volgende kilometers bleef het terrein golven en toen we na 10 mijl Natick doorkruisten moest ik even denken aan Billy Rodgers die hier in 1975 zijn laatste tegenstander Drayton achterliet om naar de overwinning te soleren. Alles liep voorlopig nog gesmeerd, ik had ondertussen twee lopers van mijn categorie terug ingehaald, maar ik voelde toch reeds de eerste vermoeidheid in de benen. Het was duidelijk niet mijn beste dag. Maar veel tijd om hierbij stil te staan was er niet, want ik moest alweer een Maurten gel naar binnen werken. In de verte weerklonk plots een oorverdovend gejuich, onmiskenbaar de “Scream tunnel” in Wellesley, waar de meisjes uit de plaatselijke high school traditioneel kussen uitdelen aan de deelnemers, daarbij zichzelf aanprijzend met borden met zelfgemaakte slogans. Dit gaf opnieuw een adrenalinestoot, maar tijd om te kussen was er niet, het bleef bij high fives. We waren nu halfweg en op de klok was 1u17m04s te lezen. Ik was nog steeds op schema maar niet met de gewenste benen. Ik voelde hoe mijn kuiten aan het verstijven waren vooral door de snelle afdalingen (hoewel de hellingen ook wel hun deel deden).
Het was nu wachten op wat komen zou vanaf mijl 16. In de afdaling naar de voet van de Newton hills hield ik bewust nog even in om op gepaste manier de hellingen aan te snijden. Het ging duidelijk trager op de eerste helling, maar ik kon mijn plaats in de uitgerekte slang van lopers behouden. Het werd weer even iets vlakker. Desondanks voelde ik de eerste tekenen van krampen in mijn kuiten. Ik besloot mijn geheim wapen in te zetten en dronk een “Hot Shot“. Even stond mijn mond in brand, het gevoel van krampen verdween niet volledig, maar toch zouden ze deze keer niet echt doorbreken.
Ondertussen diende de tweede helling zich aan. Deze was steiler en ik werd genoodzaakt om kleinere passen te nemen en over het overslagpunt te gaan. Gelukkig duurde deze inspanning niet lang. Op mijl 19 snelden we voorbij het Johnny Kelley “the Elder” monument ter ere van de plaatselijke loper die in 1935 en 1945 won. Het volk stond nu dik en er waren vele aanmoedigingen.
Kort daarna was er de derde helling, die dan weer wel meeviel. Veel respijt was er niet want daar ging de weg weeral slingerend omhoog voor de gevreesde Heartbreak hill. Deze helling had zijn naam gekregen toen in 1936 Johnny Kelley hier meer dan een halve mijl achterstand op de leider Ellison “Tarzan” Brown goedmaakte. Toen hij aansluiting vond, klopte hij Tarzan op de rug die hierdoor zijn moed hervond en er opnieuw alleen vandoor ging om de marathon te winnen. De reporter Jerry Nason schreef dat het Johnny’s hart brak en de term “Heartbreak hill” was geboren.
Net voor de top zag ik links het Belgische legioen staan, waarover ik zaterdag getipt was door Dirk De Cock (3u26m40), die samen met zoon Olivier (3u57m17s) een prachtige marathon zou lopen. Even moesten ze wakker geschud worden, maar dan reageerden ze enthousiast.
Eindelijk was ik boven en kon ik de afdaling richting Brookline aanvatten. Mijn kuiten deden nu echt pijn bij elke stap in zulke mate dat de tranen me in de ogen stonden. Er was enkel nog de gedachte om vol te houden en zo snel te lopen als ik kon. Gelukkig bleven er vanuit het publiek aanmoedigingen komen zodat opgeven geen optie was.
Eindelijk kwam het beroemde Citgo teken na 25 mijl in zicht, nog één mijl. De tunnelpassage met bijhorende klim op Common wealth street zorgde bijna voor krampen, maar dan ging het eindelijk naar rechts Hereford street omhoog en dan naar links Boylston street in voor de laatste 600m naar de finish aan Copley plaza. Zonder grote versnelling op het einde finishte ik in een tijd van 2u38m29s, goed voor een 298e algemene plaats en 12de plaats in de M45 categorie. Geen PR, maar zeker een tijd waarmee ik tevreden kon zijn. De talrijke vrijwilligers overhandigde de mooie medaille steevast vergezeld van een “Congratulations” en dat voelde goed.
Collega Werner deed het ook uitstekend: ondanks zijn niet ideale voorbereiding pushte hij zichzelf nog net onder de drie uur (2u59m42s). Nadien was het tijd voor het genieten met een Amerikaanse burger en het speciale 26.2 bier.
Voor de tweede keer al had ik de 10km van Mechelen uitgekozen als de ultieme warm-up naar mijn lente marathon. Eén week voor het grote moment mochten de benen nog eens snelheid maken en kon nog eens alles gegeven worden. Daarom zakte ik – deze keer op zondag – af naar De Nekker, het Provinciale sport- en recreatiedomein in Mechelen.
Tijdens de warm-up bleek mijn linkerbeen nog steeds last te hebben van stijfheid, maar dat was ik ondertussen gewoon en het hoefde geen belemmering te zijn voor het verdere wedstrijdverloop. Het weer zat deze keer wel tamelijk goed; zolang de zon achter de wolken bleef waren het goede looptemperaturen, enkel de wind zat vrij strak uit het Oosten. Samen met 200 anderen verzamelde ik aan de start.
Verrassend klonk het startschot twee minuten voor de officiële tijd en meteen werd goed tempo gemaakt. Migou Hachem liep toen al weg en die zouden we niet meer terug zien voor de finish. Daarachter schoof ik na een iets tragere start geleidelijk op. Er had zich een groepje van twee gevormd en daarachter zat ik in een groepje van vier. Ik voelde me nog redelijk goed na de eerste snelle kilometer en besloot om de leiding te nemen en het tempo erin te houden. Al gauw was ik alleen en ook voor mij waren het nu twee enkelingen vechtend tegen de wind die langzaam maar zeker van mij wegschoven. Na de eerste kilometers naast de Dijle, was het tijd voor een kleine lus om daarna langs de andere kant van de rivier terug te keren. Het was nu licht bergop en volle wind tegen en het ging niet van harte. Bij de tweede bevoorrading na kilometer 6 keek ik even om en zag een eerste achtervolger op 20 meter. Ik besloot mijn vel duur te verkopen en hield het tempo hoog zonder in overslag te gaan. Ondertussen verloor ik verder terrein op het podium, maar ze gingen niet uit het zicht. Toen ik terug omkeek met nog 1 km te gaan bleek het gat achter mij nog steeds hetzelfde en met de wetenschap dat ik nog iets had achtergehouden, wist ik dat een vierde plaats zeker mogelijk was. Toen ik de piste opkwam keek ik nog een keer om en zag dat ik ruim 75 meter had, waardoor ik rustig als vierde over de finish kon bollen in een tijd van 35m34s. Achter mij wist Wim De Maeyer zich nog in extremis van de 5de plaats te verzekeren. Vergeleken met vorig jaar was ik 50 seconden minder snel, toen wel in een veel sterkere bezetting.
De 15de editie van de Vijverrun was reeds lang aangekruist in de agenda, maar toch zakte ik geplaagd door wat blessureleed zonder ambitie naar het Limburgse Bolderberg af. Het weer was typisch voor deze tijd van het jaar: niet bijster warm bij 9°C behoorlijk wat wind en af en toe een (hagel) bui.
Dit was ze dan, de generale repetitie voor Boston. Het plan voor Boston was om naar Maurten producten over te schakelen, maar dit moest natuurlijk eerst getest worden. Dit betekende dat ik volledig uitgerust was met drie Maurten Hydrogel-100 gels, na eerst al een oplossing van Maurten Drink Mix 320 te hebben gedronken.
Ondanks één dagje taper liet de warming up alleszins niet veel goeds vermoeden. Het linkerbeen speelde nog steeds op en zelfs na de warmup voelde ik nog tintelingen die het lopen onaangenaam maakten. Daarom maakte ik voor mezelf uit dat een behouden start het beste was. Ik hield me wel voorin, maar zag eerst een groepje van twee en daarachter een groepje van drie lopers wegschuiven. Hoewel het laatste groepje van drie niet uit het zicht verdween liep de achterstand op tot een 40-tal seconden aan de eerste controlepost na 5 km. Daarna stagneerde het verschil en had ik het gevoel dat ik op de zwaardere stroken door het veld en in het bos dichterbij kwam. Vanaf km 10 werd het duidelijk dat de kloof nu wel echt kleiner werd. Toch zou het nog 5 km duren voor de laatste meters tegen de wind langs het Albertkanaal gedicht waren. Onder aanmoediging van de ganse familie kon ik net voor hen aansluiten. Na de tijd genomen te hebben voor een eerste gel kwam het moment om door te drukken; het was nu wind mee op de weg en dat gaf vleugels. Ogenblikkelijk haakten de anderen af, we waren nog niet half race maar ik zat nog relatief fris.
Klaar voor de start om 12u.
Vanaf km 20 lieten we het deel van het parcours op de weg achter ons en na een nogal natte modderige passage enigszins verlicht door planken zodat je niet teveel in de modder zou zakken draaiden we links de Vrunstraat in aangemoedigd door een groep luidruchtige supporters met een spandoek “Hup Tom”. Even dacht ik dat ik een geheime fanclub in Limburg had, maar zoals we na de finish zouden leren was het bedoeld voor een andere Tom die 40 jaar werd en dit vierde door de Vijverrun te lopen.
Vanaf km 23 begon de inspanning zich te laten voelen bij het afdraaien van de Vrunstraat toen het heuvelend door het bos ging. Aan de voet van de Kluis maakten de jachthoornblazers zich klaar. Hier zouden we een twee kilometer voor het einde nog eens voorbijkomen. De derde plaats leek nu wel geconsolideerd, maar nog steeds speelde de gedachte dat het bij verzwakking snel kon gaan, dus hield ik het tempo hoog.
Aan km 25 kwam er een kort stukje waar je de andere deelnemers tegemoet liep, met ook tijd voor een korte drankbevoorrading. Nog 8 lange kilometers te gaan voornamelijk op onverharde wegen.
Bij km 29 zag ik plots in de verte een witte loper die ik traag maar stelselmatig inliep. Aangezien hij hetzelfde parcours volgde kwam ik tot de conclusie dat dit de nummer twee in de wedstrijd was. Ik bedwong de drang om te vlug in te halen want ik wist dat de kilometer lange klim naar de Kluis nog lag te wachten. Net aan de voet, bij de tweede passage aan de jachthoornblazers vond ik de aansluiting. Hoewel ik de paslengte nu verkleinde tijdens de helling en ik de ademhaling onder controle bleef houden, ontstond er toch vrij snel een gat. Op de top restte enkel nog een snelle afdaling alvorens voldaan de finish te bereiken. De nummer 1, Cedric Hauben was al bijna drie minuten binnen. Ik was onverhoopt tweede geworden.
Gelukkig kon de recuperatie vrij snel ingezet worden met een lokale Bolderbergse Tripel. Onder klaroengeschal mochten we het podium bestijgen om onze medaille van de plaatselijke Schepen Yasin Gül in ontvangst te nemen. Het was weer al even geleden dat ik nog eens bij de beste drie was. Het blijft een beetje onwennig zo een podiumceremonie, maar mij hoor je niet klagen.
Een nieuw jaar vraagt om goede voornemens. Dus deed ik voor het tweede jaar op rij mee aan de virtuele goede voornemens loop, gratis georganiseerd door de New York Road Runners. Bedoeling is om tussen 1 en 13 januari op een moment en parcours van 5km naar keuze in een wereldwijde competitie het beste van jezelf te geven. De tijd moet via Strava geregistreerd of opgeladen worden. Na de cross in Grimbergen verleden week was het eerst even herstellen geblazen, dus dit weekend was de laatste kans om een goede tijd neer te zetten. Na een aantal virtuele lopen verleden jaar, heb ik een standaard rondje Linden wat ondertussen ook een ijkpunt geworden is als conditie test.
Naar goede gewoonte werd de eigenlijke loop voorafgegaan door een verkenningsronde over het parcours om mogelijke obstakels te detecteren. De verkenning leverde geen obstakels op maar wel de interessant wetenschap dat er een vrij strakke zuidwesten wind zat. De laatste anderhalve kilometer beloofde dus zwaar te worden.
Vechten tegen de wind op Diestsesteenweg in Linden
Gewapend met deze kennis en per fiets vergezeld door zoon Jins, ging ik iets meer behouden van start wetende dat de rugwind in het eerste deel wel voor goede tussentijden zou zorgen. Ook de lichte klim van de Nachtegalenstraat werd goed verteerd. In de laatste kilometer werd het inderdaad zwaar, maar met 17:05 kwam er toch een mooie tijd uit de bus, meer zelfs het is mijn tweede beste tijd ooit op dit parcours. Goed voor een stevige 5de plaats.
Midden September wachtte mij in Berlijn mijn tweede grote doel van dit jaar: een marathon in 2u33m proberen te lopen. De omstandigheden waren bijna perfect (een goede trainingscyclus achter de rug en ideaal marathonweer, echt wereldrecord omstandigheden :-)). Aan de start stond ik slechts een twintig meter achter de elite, de adrenaline kolkte. In zo een omstandigheden probeerde ik langzaam te starten maar natuurlijk vertrok ik te snel met de eerste vijf km tussen 03m25s en 03m30s/km. Aan de Siegessäule op het einde van de grote boulevard sloot ik me aan bij een groep vrouwelijke elite subtoppers en besloot bij hen te blijven. Ondanks de matige temperatuur drupte het zweet al vanaf de eerste kilometer.
In de komende tien kilometer voelde ik me niet geweldig (34m50s), maar ik klampte achter in het groepje aan. Dan begon het eindelijk beter te gaan. De ademhaling was nu onder controle en de volgende vijf kilometer waren de beste van de ganse wedstrijd. Ondertussen werd de groep van ongeveer tien vrouwen gelijkmatig door Antonio gehaasd en alles bleef rustig samen tot km 21 (1u13m36s) vooraleer het tempo plots naar boven ging (03m22/km) alsof we reeds aan de aankomst waren. De gevolgen lieten niet op zich wachten; het groepje explodeerde compleet. Ik liet twee vrouwen gaan en besloot dat mijn beste optie was om bij Antonio te blijven in een groepje van nog slechts vijf. Aan km 25 was Antonio klaar en stapte hij uit de wedstrijd. Het groepje verbrokkelde verder en net als Kipchoge had ik nog 17 lange eenzame kilometers te gaan. In tegenstelling tot hem was ik echter een beetje aan het vertragen, maar ik was toch nog steeds op schema voor een prachtige tijd. Na twee uur bij het 34km punt hoorde ik de speaker aankondigen dat Kipchoge een ongelooflijke wereldrecord aan het vestigen was inn 02u01m … 36,37,38,39s. Dat gaf me terug enige hoop om ook een mooi resultaat te behalen. Ik voelde me moe maar nog niet gebroken. Als ik in de laatste 8 km 4m00/km kon lopen, zou ik mijn doel bereiken! Ik zei tegen mezelf dat de marathon nu echt zou beginnen en dat ik moest volhouden. Ik wist dat mijn zoon en vrouw rond km37 zouden staan met een frisse Cola en ik wou hen zeker niet teleurstellen. Rond die tijd voelde ik echter ook dat de benen aan het verkrampen waren.
Plotseling bij km 39 net aan de voet van een brug met minimale stijging, verkrampte mijn rechterbeen compleet en kwam ik abrupt tot stilstand. Onmiddellijk schoot een vriendelijke steward me ter hulp en bood me aan om – op hem steunend – mijn rechterbeen te strekken. Elke tien seconden probeerde ik opnieuw te vertrekken, maar tevergeefs. Onnodig te zeggen dat dit alles werd vergezeld door enkele Vlaamse krachttermen, die echter door de Berlijnse steward maar al te goed begrepen werden. Ondertussen kwamen enkele medici vanuit de nabijgelegen drinkpost drie bekers water brengen en boden me aan om in de tent te gaan liggen, iets wat ik vriendelijk weigerde. Ik wist inmiddels dat de kans om de doeltijd en een mooie plaats te lopen verkeken was.
Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder.
Eindelijk na drie kostbare minuten kon ik weer voorzichtig vertrekken. Vanaf dan zat er niets anders op dan vlak onder de drempel proberen te blijven zodat de krampen niet terug zouden keren. Iets wat helaas niet volledig succesvol was, want even later moest ik opnieuw een korte stop maken voordat ik in de laatste twee km langzaam weer kon versnellen. Uiteindelijk finishte ik in 02u36m06s als 212e en 14e in mijn leeftijdscategorie (M45). Ondanks het feit dat dit een verbetering was van mijn persoonlijk record met drie minuten bleef ik met een ontevreden gevoel achter omdat ik mijn doel niet had gehaald hoewel ik er zo dichtbij was. Maar de meedogenloze marathon is 42,195 km en geen kilometer minder. Het is wel leuk om de vrouwen met wie ik liep te zien eindigen in de top 20 resultaten (meestal tussen 2u28 en 2u32). Nu is het moment aangebroken om te rusten, te herstellen en alles te laten bezinken … Boston wacht al op me voor een nieuwe poging.
Een fantastische marathon op een warme, zonnige en winderige dag in Londen. Ruim op tijd vatte ik de ontspannen reis met de metro naar de start in Greenwich via Blackheath aan. Na de opwarming op het ruime grasveld begaf ik me naar de startlijn waar we live en via groot scherm konden volgen hoe de Queen zelf het startschot gaf. Op dat ogenblik was het reeds 19°C en het zou gedurende de wedstrijd nog 4°C warmer worden. Hoewel ik in de rode groep “Fast for Age” gestart was, had ik geen probleem om de eerste 3 km helemaal voorin te blijven. Pas toen ik bij de lopers van de blauwe start kwam, ging ik op in de lange sliert van lopers en kon ik me wat verbergen tegen de wind.
Elk waterstation bracht nu de nodige verfrissingen en ik droeg de waterflesjes soms mee tot het volgende station om ook tussentijds verkoeling te hebben. Ik moest kost wat kost mijn temperatuur onder controle houden. Ik begon met een eerste 10 km in 36 minuten (een beetje snel, maar ok ik had niet het gevoel dat ik overdreef), gevolgd door een halve marathon tijd in een persoonlijk record van 1u16m01s.
Even later sloeg het noodlot toe. In een moment van concentratieverlies tikte ik de benen van een loper voor mij aan en voor ik het wist viel hij.
We waren halverwege en ik voelde me nog sterk en ik had gelukkig nog wat in de tank. Even later sloeg het noodlot toe. In een moment van concentratieverlies tikte ik de benen van een loper voor mij aan en voor ik het wist viel hij. Gelukkig konden de andere lopers hem ontwijken. Dus stopte ik even om te kijken of met hem alles in orde was. Gelukkig had hij slechts oppervlakkige schaafwonden en kon hij net als ik de wedstrijd voortzetten. Eventjes voelde ik me heel slecht, maar toen concentreerde ik me opnieuw op de wedstrijd. Ik dichtte terug de kloof met de hardlopers die vóór het incident bij me waren.
Toen we terugkwamen van Canary Wharf langs de Enbankment kregen we tegenwind. De bries was verfrissend maar tegelijk maakte het de wedstrijd ook hard en ik probeerde me achter een langere loper te verstoppen om nog wat energie te sparen. De tussentijden gingen intussen een beetje omhoog, maar met nog 10 km te gaan, klokte ik 1u57m, dus alle opties waren nog open voor een goede eindtijd. Bij km 37 voelde ik echter dat mijn benen begonnen te verkrampen. Ik nam een sportdrank om de elektrolyten terug aan te vullen, maar de krampen bleven terugkomen met steeds kortere tussenpozen. Bij km 39 moest ik helemaal stoppen toen mijn rechterbeen helemaal verkrampt was. Na een minuutje stoppen en wat pijnlijk rekken kon ik opnieuw starten onder enorme aanmoedigingen van de Londense menigte. Het duurde slechts een kilometer voordat ik om dezelfde reden nog een korte stop moest maken. Ik besloot mijn snelheid te verlagen om niet nogmaals aan de kant te moeten gaan staan en kostbare tijd te verliezen. Uiteindelijk draaide ik de Mall op en eindigde in 02:39:08 een nieuwe persoonlijk record. Onderweg had ik minstens duizend keer mijn naam gehoord en het was vanwege de aanmoedigende menigte dat ik zo lang en zo snel was kunnen doorgaan. Bedankt Londen !!!
Onderweg had ik minstens duizend keer mijn naam gehoord en het was vanwege de aanmoedigende menigte dat ik zo lang en zo snel was kunnen doorgaan. Bedankt Londen !!!
Ik realiseerde een deel van mijn A-doel (sub 2:40). Ik miste mijn ranking in de top 5-leeftijdsgroep met minder dan 50 seconden. Zonder krampen was een podium mogelijk (3de plaats 2:37:09). Desondanks ben nog steeds erg trots en blij met mijn prestatie. Ik eindigde 133e algemeen. Met een goede evaluatie en enkele slimme aanpassingen aan de training denk ik dat ik het nog beter kan doen … en dat is een zeer hoopvolle gedachte.
Dé wedstrijd door de vijf wijkbuurten. Laat ik om te beginnen zeggen – wat een ongelooflijke evenement en organisatie! Bedankt New York.
Ik had reeds tijdens de inschrijving beslist om met de bus en niet met de ferry naar de start in Staten Island te gaan. Ik was ingedeeld in de eerste rit en op dit ontiegelijlk vroeg uur ging alles zo vlot dat ik reeds om 5u45 op de startsite was. Na de controle van de zakken restte me nog 4 uur voor de start. Meer dan voldoende tijd dus om de wedstrijd te overdenken en bloednerveus te worden. Eindelijk mochten we in het vak om ons klaar te maken en nog eens twintig minuten later konden we ons naar de start begeven. Door me op de derde rij van de eerste groene golf te wurmen verzekerde ik me van een probleemloze en vlotte start.
Ik denk dat heel Brooklyn naar buiten gekomen was want de menigte stond in bepaalde wijken rijen dik. In andere wijken was er dan weer niemand te zien en werd het angstvallig stil.
Met in de eerste km meteen de beklimming van de Verrazano-brug deed ik het kalm aan om niet te veel energie te spenderen en bovendien zou ik in de afdaling van de brug wat tijd terug winnen. De eerste 10 km voelde ik me echter niet zo goed, maar ik zat op mijn marathontempo van 03m50s/km en hoewel lopers me passeerden, kon ik min of meer mijn positie behouden. Ik verstopte me in groepen omdat de wind van de zijkant waaide en het vaak ook gewoon tegenwind was. Ik denk dat heel Brooklyn naar buiten gekomen was want de menigte stond in bepaalde wijken rijen dik. In andere wijken was er dan weer niemand te zien en werd het angstvallig stil. Vanaf km 10 begon ik me beter te voelen. Halverwege de marathon in Queens was ik nog steeds op schema (1:20:50) voor een 2u41m of 2u42m. Toen we aan km 25 op de eenzame Queensboro-brug liepen – want hier is geen publiek toegestaan – hield ik even in tijdens de klim en opnieuw passeerden enkele lopers me. In de afdaling kwam het ronkende geluid van de joelende menigte op 1st Ave steeds dichterbij. Een bocht naar links leidde ons naar 1st Ave en dit was voor mij het moment om opgezweept door het publiek het tempo opnieuw op te nemen. Ik voelde me nog steeds goed en enkel het tempo vasthouden zorgde er al voor dat ik andere lopers begon op te pikken.
In de afdaling kwam het ronkende geluid van de joelende menigte op 1st Ave steeds dichterbij. Een bocht naar links leidde ons naar 1st Ave en dit was voor mij het moment om opgezweept door het publiek het tempo opnieuw op te nemen.
Na een korte passage door de Bronx was ik nu volledig geconcentreerd op de klim van 5th Ave naar Central Parc in Manhattan. In de laatste 500 m voordat ik Central Parc betrad, begon ik plots de vermoeidheid te voelen, de marathon had mij ingehaald. Net op dat moment zag ik een 50 meter voor me een Colombiaanse loper die hetzelfde tempo als ik liep en ik besloot naar hem te lopen en erbij te blijven. De laatste tien meters dichten ging heel moeizaam, maar op de top bij het afdraaien naar Central Parc was ik bij hem en in de daaropvolgende afdaling kon ik snel wat herstellen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik al in mijl 24 was en visualiseerde ik me een 4 km die ik al zo vaak in tempo op training gelopen had. Nog slechts 16 minuten volhouden. Ondertussen versnelde de Colombiaan weer, maar ik kon de kloof terug dichten. Met nog één mijl te gaan besloot ik dat mijn moment gekomen was en ik versnelde zelf op een van de kleine heuvels in Central Parc. Het gat werd echter niet meer dan 25m en bij mijl 26 passeerde hij me weer (we waren nu constant lopers aan het passeren). Tenslotte waren we op de laatste twee heuvels voor de finishlijn. In de laatste 250 meter speelde ik alles of niets en forceerde een finale eindsprint waardoor ik 2 seconden voor hem zou eindigen. Door te concurreren hadden we het tempo hoog gehouden en was ik geëindigd in 02:42:17 een nieuw persoonlijk record met 5m30s !!!. Mijn hard bevochten overwinning smaakte zoet, maar slechts voor korte tijd omdat ik achteraf moest vaststellen dat hij 10 seconden achter mij was begonnen, vandaar was zijn netto tijd beter en dus eindigde ik als 7e en niet als 6e in mijn leeftijdsgroep. Ik was 170e algemeen (van 50643 finishers). Achteraf was het nagenieten in een warme poncho met een medaille die je persoonlijk om de hals gehangen werd door één van de vele vrijwilligers.
Het was ongetwijfeld de best uitgevoerde wedstrijd met de middelen die ik vandaag ter beschikking had. Het publiek was geweldig en ik beveel de race aan iedereen aan. Ik verliet New York blij en tevreden na een klein feestje met hamburger en wijn. Ik begrijp nu beter dan ooit waarom lopers zo graag naar New York terug willen komen.
Stockholm marathon – main objective of this year. New PB on Marathon: 02:47:47 and Half marathon: 01:22:20. It was a FANTASTIC day. Everything went as planned, conditions were perfect. I had the splits printed around my arm and I stayed on pace when running on feel. First km I was spot on the 4min/km pace. My previous PB dated 25 years ago when I did run 3 marathons (2:47:58). After 10 years of sports inactivity it took me nearly 2 years and 3 marathons to break my PB and hence achieve my main goal. On top I finished 83th/16860 participants, 5th in my age category. I knew I had found great shape but this still exceeded my wildest expectations. The slight uphill (very little but noticeable at the end of a marathon) in the last ten km’s made it really hard. The crowd in the Olympic stadion at the finish was amazing. This marathon is organized excellently. Now I have to find a new goal… But first I will take some good rest and then race some 10km. Recovery went well so far, today my legs felt normal again. Still I will take the 2 to 3 weeks rest from workouts.
